Surrender to the motobikes

Wederom dus met de bus ons verplaatst, dit keer van Sihanoukville naar Ho chi Minh city. We zijn op onze laatste dag daar, om toch nog maar iets te bekijken van het stadje, nog naar het centrum geweest en we hebben in een local kinderen go to school NGO gekeken en daar twee “schilderijen” gekocht.

Toen gingen we met de “directe” nachtbus. Bij een nachtbus moet je je een bus voorstellen waarin je een soort van half kan liggen. Maar dan niet echt. Dit houdt dus vooral in dat je, indien je hier een hele nacht moet liggen, last van je rug krijgt en nauwelijks een oog dicht doet. Tevens is de weg tussen Sihanoukville en Ho chi minh niet je van het. Dit wil zeggen, constant kuilen in de weg, en regelmatig(om de kilometer ofzo), was de weg zo slecht of hij was gewoon afgezet, en dan maakte de bus een kleine detour door het weiland ernaast. Nou goed, je kan je voorstellen dat dit enigszins schommelt en je daar dan ook wel wakker van wordt.
Na wederom een vrij chaotische overstap middenin de nacht in Pnom Penh(het is ook niet alsof ze even omroepen dat je moet overstappen, daar moet je vooral maar zelf achterkomen als je bus opeens ergens stil gaat staan), kwamen we om 6 uur ‘s ochtends aan bij een restaurant waar we toen vervolgens nog een uur moesten wachten omdat de grens nog niet open was. De grens naar Vietnam is een stukje strenger dan de andere grenzen, hier wordt al je bagage gecheckt en je moet dus ook al echt van tevoren een visum hebben. Ging allemaal goed, behalve dan dat de twee Russen die ook bij ons in de bus zaten vergeten werden omdat zij net iets langzamer door de grens gingen. Zij werden toen op motobikes achterna gebracht, terwijl onze bus rustig verder reed. Best bijzonder.

Hier in Ho Chi Minh aangekomen, werden we voor het eerst echt belaagd. We zijn er zoveel voor gewaarschuwd, maar nu kwamen en bleven de taxi en hotelmannetjes ons achtervolgen. Uiteindelijk hebben we gelukkig een hostel gevonden, waar we een mooie schone kamer met 6 anderen delen. Op het dak is een dakterras waar je ’s ochtends kan ontbijten en alvast beseft dat het wederom echt een dag is om je in te smeren.
De kamer is heerlijk koel, de douche is een sauna, maar wel een fijne, tot je je moet afdrogen dan.

We zijn hier de eerste dag toen we om 11 uur ’s ochtends aan kwamen toch maar meteen wat gaan doen, ja, we zijn weer in het heetst van de dag de stad gaan verkennen, een aantal kilometer gelopen naar het independent palace. Toen we op een gegeven moment beiden zaten te slapen in een video kamer, leek het ons wel tijd om toch even een powernap te gaan doen.

Eerste indruk van Vietnam/Ho chi Minh, het is hier veel minder arm dan in Cambodia, het is hier extreem druk(ben benieuwd hoe dit in verhouding staat tot India, waar het nog drukker moet zijn), je riskeert je leven als je de straat over steekt. De gids van vandaag zei: als je de straat oversteekt moet je je arm in de lucht steken. Dit is een teken dat je je overgeeft aan alle motobikes that pass by, het is een soort teken van: Please don’t kill me, I give up, I surrender, let me pass. Er zijn ook geen tuktuks, maar enkel taxis, motobikes en bussen. en hier en daar een verdwaalde fiets.

Hoewel we verwachtten dat de Vietnamezen minder vriendelijk zouden zijn dan de Cambodjanen, zijn ze misschien minder hartelijk, maar een hoop zijn er toch wel erg beleefd. Er is hier meer welvaart dan in Cambodja. Er zijn hier allerlei designerskleding winkels bijvoorbeeld(waar we bijna omdat we ons vergisten in dit geld(het is zooo groot: 20,000=1dollar) vol goede moed een shirt voor 50 euro ipv 5 euro wilden kopen: “ Het is hier echt goedkoop!” ). Tjah ik weet nog niet echt wat ik hier nou van vind. Het is hier ook duurder.

De dag erna zijn we naar het warmuseum geweest. Dit was heftig, zie ook een aantal van mijn bijgevoegde foto’s. Ik stond een aantal keer met tranen in mijn ogen. Hoewel het nu enkel van de kant van deVietnamezen belicht is, blijf je je afvragen: HOE kunnen mensen zo wreed zijn?! Ik heb er geen woorden voor. Als ik er aan denk word ik weer verdrietig en boos, dus om dit verhaal nog tot een leuk einde te brengen ga ik nu verder bij gisteren.

Gisteren zijn we eerst met een boot naar de Mekong(rivier) naar een stadje Ty Con geweest, daar hebben we gekeken hoe ze coconut sweets maken, die erg lekker zijn, je kon op een foto met een pyton, maar dat vonden we een beetje zielig, ze verkochten allerlei dranken e.d. aan toeristen. Nou ja, op zich leuk, maar wel erg toeristisch gefocust. Toen met een kano door de jungle gevaren, dat was wel erg leuk. Daarna kregen we nog wat exotisch fruit en gingen de locals muziek voor ons maken. Erg bijzonder, aangezien wij hun toonladders niet kennen lijkt het vaak vals, maar het heeft toch ook wel wat.

Toen gingen wij, voor de two day trip door met nog drie andere Vietnamezen. Deze spraken echter geen engels. We moesten ergens wachten op een bus en dan zou die ons eraf zetten ergens bij een brug. We snapten er uiteraard niks van, maar het zou wel. De gids ging, terug naar Ho Chi Minh. Wij dus in de bus, met de drie Viet, die geen woord engels spraken en ons een briefje met een telefoonnummer en een adre sgaven. Op een gegeven moment moesten we er uit, de Viet bleven in de bus(?). In het donker werden we, inderdaad bij een brug gedropt. Daar stond, tegen alle verwachting in iemand ons op te wachten. We staken de snelweg over(uiteraard), en gingen achterop bij drie motobikes(we waren overigens inmiddels met drie ook nog een ander meisje: Georgia). Deze vervoerden ons door het donker, het had net geregend dus het rook heerlijk, overal waren vleermuizen, we reden over smalle steegjes door de jungle tot we bij de homestay(bij locals dus) aankwamen.

Het was daar wel anders dan ik verwachtte, aangezien we niet met de locals gingen eten(zij hadden allang gegeten), zij spraken geen engels, dus zij lieten hun kinderen enkel af en toe bij ons zitten. Dit was wel erg leuk, maar het echte local gevoel kreeg je hier dus niet. Hooguit door de nacht die daarop volgde, we lagen in een onafgesloten soort schuur, wel met klamboe, maar de muggen kwamen van alle kanten en het was er zooo warm. Oh ja en het bed was een plank. Dat zijn wij natuurlijk allemaal niet gewend, dus we hebben de hele nacht wakker gelegen. Toen ik op een gegeven moment wakker was dacht ik: yes, eindelijk wat geslapen het is nu vast 6 uur! Maar nee, het was 2 uur... dus ik moest er nog 4.

Half zes gingen we op, aten een ontbijt en namen afscheid van de familie. We liepen een eind en gingen toen op een boot waarmee we naar de grootste floating market van de Mekong gingen, dit was leuk om te zien, je moet je hierbij voorstellen dat het een markt is, zoals een markt, maar dan speelt alle handel zich af tussen de boten. De kleinere boten kopen van de groten, en deze kleinen varen vervolgens verder naar kleinere markten om daar alles weer te verkopen.

Na deze markt gingen we naar een vasteland markt waar ze van alles verkopen: vis, vlees, kikkers, eenden, kippen noem maar op. Hierna gingen we nog bekijken hoe ze rijstnoedels maken, ook erg leuk om te zien. Een van de kinderen van het gastgezin was overigens meegegaan met ons en liet zich nu alles influisteren door zijn grote broer om als gids te spelen:).

Hierna gingen we weer met een boot terug naar Ho Chi Minh en zaten dus weer 5 uur in de bus.

Net hebben we gegeten en nu zitten we in ons hostel, morgenochtend vroeg gaan we door naar Dalat, met de bus. Ik ben benieuwd wat voor een we nu zullen krijgen.

Wat betreft jouw vraag Rik, of ik nog rare dromen heb van de malarone, ik durf het niet te zeggen of het door de malarone komt omdat ik altijd rare dromen heb, maar ik heb wel een potje raar gedroomd ja...
Een voorbeeld is bijvoorbeeld dat toen lisa en ik in de bus naar hier zaten(dat was echt zo), ik toen moest uitstappen om lopend de grens over te gaan en ik gebeten werd door twee honden die aan mijn benen bleven hangen net zo lang tot er een hele bloedplas in de straat was. Lies moest mij vervolgens naar het ziekenhuis dragen. Ja die Lisa is sterk!

Ik ben nu vooral ook erg moe, dus ik ga zo maar eens naar bed denk ik.

Indien geinteresseerd: ik heb ook foto’s bij het verslag Paradise gezet inmiddels.