Alle wegen leiden naar Bangkok

Deel I geschreven in Indiaas restaurant

En bij deze nog het eind van mijn India trip. De laatste blog schreef ik op mijn hotel kamer in Varanasi, waar ik geveld was door een fikse verkoudheid. Deze heb ik vervolgens op een of andere manier letterlijk aan de hele groep doorgegeven. En ja ik doe een hand voor m'n mond als ik nies, een van hen gaf echter niet mij de schuld, maar meer het constant reizen en airco's in treinen in combinatie met de vermoeidheid die we aan het eind van de trip eindelijk toelieten.
Nu zit ik, nog steeds verkouden, in Indiaas restaurant, ik heb net mijn eten op, voorlopig m'n laatste curry met paneer (cottage cheese) ben ik bang. En voor de komende twee weken ook weer de laatste keer met bestek, die ruil ik morgen weer in voor stokjes.
Om een of andere reden kreeg ik als enige in dit restaurant een enorme servet om mijn schoot te beschermen tegen evt geknoei. Of de ober had bijzonder goede mensenkennis, of hij zag de vlekken van mn lunch, of waarschijnlijker, hij hoopt op een goede tip.
Nou ja, tegenover mij zit een ouder echtpaar, dat ik niet goed kan verstaan, maar ik heb t vermoeden dat ze Fries zijn. Ik ben benieuwd wat zij denken van India, als toch vaak wat stugger volk, maar ze zijn al hier natuurlijk, dus dat zegt misschien al t een en ander.
In een andere hoek, drie jonge mensen, ik denk de nieuwe lichting G adventure groep.
Vandaag was mijn laatste dag in India, maar ik heb helaas niet zoveel gedaan. Ik ben nu toch wel echt onder de indruk van backpackers die in hun eentje door India reizen, want het is, voor zover ik heb gezien, geen backpackersland. 
Ik heb vandaag 2 uur rondgelopen en ben precies 2 westerlingen tegen gekomen. 
Ik ben dan ook wel blij om morgen weer naar Thailand te gaan. Ik zou graag meer van India zien, begrijp me niet verkeerd, maar niet in mijn eentje.
(De Friezen maken ruzie overigens, dus wellicht bevalt India ze inderdaad niet zo.)
Maar goed, varanasi, de heiligste stad van India en Nepal.
We hadden dus een ontzettend lange treinreis, maar goed, voor t zelfde geld hadden we geen trein gehad, dus eigenlijk mochten we van geluk spreken. Ook dit soort dingen maakt dat ik denk, hoe hadden wij nou als Westerse toerist, als je in je eentje aan het reizen was, moeten weten dat het vertrek station veranderd was?
Ons rijtuig was met een ander omgedraaid ofzo, waardoor wij opeens wel weer airco hadden, op zich fijn natuurlijk, maar ook de bron van verkoudheid.
Eenmaal in Varanasi, op het station alleen al, was het ontzettend druk, overal lagen, zaten, liepen of kropen mensen, ouderen, kinderen, en het merendeel van deze mensen woonde waarschijnlijk op het station. Het station is een prettige plaats voor de vele daklozen om te wonen, omdat er stromend water is, er staan gratis kranen, er zijn veel mensen die eten en drinken kopen en dus ook weggooien, er zijn veel venters die soms eten aan ze geven, er is schaduw en er zijn toeristen en anderen die ze wellicht sporadisch van wat geld kunnen bestelen en daarnaast kunnen ze natuurlijk door stilstaande treinen lopen om te bedelen.

Deel II geschreven op het vliegveld in Delhi

Het was dus weer even wat anders dan de andere steden, die beduidend kleiner waren. Terwijl ik nog in het restaurant zat, wat inmiddels gisteravond was, begon de ober tegen mij te praten, waar ik heen ging, wie m'n familie was, wat ik wilde doen als werk. En toen gaf hij mij zijn blessing, weet niet of hij ook echt iets heiligs was, maar dat hoeft hier geloof ik niet altijd, hij had iig een tulband op/om(?). Dus als het aan hem ligt, dan zal ik succesvol worden in mijn baan en goede dingen betekenen voor de mensheid.
Inmiddels zit ik op t vliegveld in Delhi, waar ik nog zo'n anderhalf uur moet wachten. Ik begin vliegvelden bijna leuk te vinden. Vooral hier in India zijn ze leuk, toen Lisa en ik China in kwamen werden er allemaal propaganda filmpjes getoond, waarin we konden zien hoe ontzettend vriendelijk al het vliegveld-personeel was en hoe erg ze het wel niet allemaal naar hun zin hadden. 
Niks bleek hiervan waar te zijn. Hier in India daarentegen zou dit filmpje wel van toepassing zijn, men glimlacht hier bij de douane, ze vertellen je netjes wat ze van je willen, leggen uit waar je heen moet en wat je in moet vullen, en willen zelfs weten hoe ze je naam moeten uitspreken. Tjah dat blijft lastig hoewel ze hier meer in de buurt komen dan in Z.O. Azië.
Goed, terug naar varanasi. We kwamen dus aan, werden in tuktuks naar ons hotel gebracht. Ik zat met Kelly in een tuktuk en terwijl zij angstig om zich heen zat te kijken omdat we hier en daar iemand (bijna) raakten, was ik niet echt onder de indruk. Ik ben wel wat gewend inmiddels. Het enige waar ik van schrok was dat zij mijn arm greep om er keihard in te knijpen.
In het hotel kregen we een zeer welkom koud drankje en een bloemenkrans, onze trein had slechts 3 uur vertraging, dus we hadden er inmiddels 18 uur in gezeten. Onze kamers waren mooier dan in Agra en na een uurtje ons te hebben opgefrist, gingen we naar de Ghats, de trappen bij de rivier de Ganges.

Deel III Godsdienst les

Hier komen alle gelovige Indiërs maar ook Nepalezen heen om zich te zuiveren en zonden weg te wassen. Als je in de Ganges bent geweest is alles je weer vergeven. Velen hebben dan ook alles over voor een reis naar de Ganges. Met alles bedoel ik alles. Mensen geven hun huis, hun geld, hun familie, op, alleen om deze begeerde trip te kunnen maken. Veel oude mensen gaan hierheen zonder bezittingen om dood te gaan. Als je namelijk sterft in Varanasi ga je meteen naar nirvana(hemel) en word je niet eerst oneindig gereincarneerd.
Er zitten hier dus allemaal oude mannen met enorme witte baarden en vrouwen met kaalgeschoren hoofden. 
Het kaalscheren van je hoofd als vrouw zijnde, is het grootste offer dat je kunt brengen. Je haar is namelijk je schoonheid. Dit offer breng je dan ook pas, nadat de goden jouw wens in vervulling hebben laten gaan. Bij velen is de wens om Varanasi te bereiken en dus zijn er daar veel kaalgeschoren vrouwen.

Er zijn een aantal plaatsen waar crematies plaatsvinden, deze bevinden zich gewoon naast de plaatsen waar iedereen baddert.
Als iemand is overleden wikkelt men hem in een zilveren doek.
Hij wordt door familieleden op de schouders naar de rivier gedragen, hier in gedipt zodat de zonden zijn weggewassen en vervolgens op de trappen gelegd tot het hun beurt is om verbrand te worden. De as en overgebleven botten worden hierna in de ganges gegooid en als de familie rijk genoeg is om (nog) een reis te maken, strooien ze ook een deel van de as uit in Pushkar in het meer.
Niet alle sieraden worden afgedaan voordat iemand verbrand wordt, en dit zorgt er dan ook voor dat er de ochtend na het verbranden door een aantal mensen druk wordt gezocht tussen de as en botten van overleden naar een eventueel achtergebleven gouden/zilveren ring of ketting.
Vrouwen dragen overigens zilver om hun enkels wat het familie erfgoed inhoudt. Tegenwoordig houden ze het vaak om hun enkels, maar vroeger was dit een soort appeltje voor de dorst als ze even geen eten meer konden kopen.
Goed, dit alles bezochten wij op een boottocht over de rivier. Dit was een roeiboot, wat het geheel voor mij wel wat authentieker maakte. 
Op deze boot lieten wij onze bloemen met kaarsen te water, waarbij we een wens mochten doen. Hierna woonden we de prayer ceremony bij, nog steeds op t water, tezamen met zo'n honderd andere boten.
Hierbij doen een aantal mannen op de trappen bepaalde dans op muziek, die ervoor moet zorgen dat de familie en vrienden van de aanwezigen voorspoed krijgen. Dus ik hoop dat jullie t gemerkt hebben:).
Tot zover de godsdienstles.

Deel IV Varanasi Markets

De dag erna hebben we zonsopkomst in dezelfde boot gekeken(aaaarrgh weer om 4 uur op) en daarna ben ik weer lekker mijn bed in gedoken, om 7 uur s ochtends. 's Middags een beetje geshopt en langs de ghats gelopen. Het grappige daar is dat iedereen je vertelt dat je niemand kunt vertrouwen, behalve zijzelf. Hierdoor wordt je nog bedachtzamer dan dat we al waren, nadat Adi ons casually vertelde, ga niet met vreemden mee, loop niet alleen in steegjes en doe hier geen rare dingen. Er verdwijnen hier behoorlijk wat mensen zonder reden. Hoewel je zou kunnen denken, tjah, heilige stad misschien willen mensen hier dood gaan en verstoppen ze zichzelf hier, zodat ze niet terug hoeven naar huis, ondertussen is er ook een erg goede orgaanmarkt gaande hier. Nee, niet legaal.
Dit gezegd hebbende, werd een deel van onze groep voorzichtig, maar twee van ons mogen blij zijn dat ze nog leven als we hun moeten geloven...
Ik was uiteraard bij die twee.
(grapje hoor pap en mam, maak je geen zorgen)
Naast goede orgaanmarkt, is Varanasi ook bekend om goede zijde en saree en pashmina markten. Een meisje in onze groep heeft Indiase grootouders, Priya heet ze, (betekent liefde) dus zij ging sarees kopen voor bijvoorbeeld een bruiloft van haar familie. Hoewel een saree erg mooi is, denk ik dat ik er zelf weinig aan zou hebben, wanneer draag je zoiets nou, ik heb er dan ook geen gekocht. Zij ging dus passen, werd aangekleed, showde ons, dit was al een belevenis op zich.

Deel V Vervoer en de groep

Toen we met de tuktuks terug gingen, had onze besloten een wedstrijd te doen met de ander. De ander was zich hier niet van bewust maar dat mocht de pret van onze driver niet drukken. Hij scheurde met ons door het toch al zo drukke varanasi, haakte op een gegeven moment zelfs een riksja in zijn wiel, die daardoor zijwaarts werd meegesleurd, en lachte hier slechts om. (de riksja driver en zijn passagiers konden hier echter niet echt om lachen en vreesden eerder voor een ongeluk) Dit was de eerste keer dat zelfs ik mij even goed vasthield en af en toe even angstvallig om me heen keek.

Een ander leuk incident was toen een andere tuktuk driver ons wel even met zijn achten in een tuktuk wilde stoppen. Bang als wij zijn, bleven we volhouden dat we toch echt 2 tuktuks wilden. Echter als je om je heen kijkt, is het absoluut niet ongewoon om met zijn 10 en een klein tuktukje te delen. Verwende toeristen die we zijn.
Eenmaal aangekomen dacht de chauffeur ons wel eens even in de maling te kunnen nemen door ons per persoon de prijs te laten betalen ipv per tuktuk. Dit lieten we uiteraard niet gebeuren, maar een van ons, Nick, had het hier behoorlijk moeilijk mee, haha. En dat terwijl hij er nog mee zat dat hij de dag ervoor 600 voor zijn kappersbeurt had betaald ipv de 200 die hij had afgesproken. Ach de arme jongen was in zijn eentje nergens gekomen. Hij had dus 200 afgesproken, toen de kapper achteraf bij wijze van grapje waarschijnlijk, 600 had gezegd, betaalde hij dit zonder ook maar te vragen waarom. Wat bij de rest van ons uiteraard de vraag opriep: WAAROM??
Toen we op een gegeven moment ergens sjaals aant kopen waren, en ik druk onderhandeld had, kwam hij met een klein stemmetje naar me toe: "uhm hansja(close enough), do you think we're gonna be able to get something of here?" en ik zei ja tuurlijk! Toen we buiten liepen vroeg ik hem hoeveel hij eraf had gepraat, maar liefst 1 euro... Minder dan 5%, terwijl ik er 30% af had. Dit heb ik hem maar niet verteld.
Ik ben dan misschien geen held in het onderhandelen en misschien ook niet altijd in het reizen, maar het kan dus altijd erger.
Hij en zijn vrij autistische verloofde, Laura, zijn samen 8 maanden wezen reizen. Ongelooflijk. Ze hebben dan wel overal groep tours gedaan, maar toch. Ze konden na al die tijd nog steeds een uur(letterlijk) zich zorgen maken of ze het broodje wel of niet moesten kopen voor onderweg, want dan moest t wel even in de tas. Maar anders hadden ze geen eten. Ja maar straks bedierf het? Ja maar moeten we dan trein voedsel gaan eten? Nou dat lijkt me ook niet, zullen we dan het broodje maar kopen? Ja maar wat nou als we daar dan ziek van worden? Etc etc.
Zij durfde nergens heen zonder hem, best zielig eigenlijk. Ze moest een keer alleen met mij in een tuktuk en toen moest ze huilen... Nou weet ik best dat ik eng ben, maar zó eng?!
Goed, genoeg geroddeld, maar om even een idee te geven, de groep was op zich leuk, maar er zaten ook wat rare mensen tussen. Zo was er ook een ander meisje, Kelly, die gewoon compleet niet goed was. (okee nog niet genoeg geroddeld dus) om het even kort te houden, zij was aant afkicken, waardoor ze overal op zoek ging naar drugs of alcohol(jup logisch inderdaad), en als ze daar aan was werd ze nogal agressief, verbaal weliswaar, maar toch. Zij viel niet zo heel goed in de groep zullen we maar zeggen..
Toen was eigenlijk alweer het einde van de trip aangebroken, we gingen weer terug naar Delhi, wederom met nachttrein, en in Delhi hadden we nog een nacht weer in ons eerste hotel, om ook deze loop weer perfect rond te maken. Drie anderen en ik bleven nog een nachtje in Delhi samen in een hotel en toen ik nog een nachtje, waar ik nog met 2 mensen had gegeten.
Oh ja, de laatste avond met de groep trouwens, gingen we wat drinken bij een live bar, waar een Thaise, behoorlijk goede, band speelde. Helaas liep deze avond weer uit de hand dankzij, je raadt het al, onze agressieveling.
Tot zover de groepsreis, voor mij als psycholoog, zaten er een hoop interessante dingen tussen en ik heb er toch ook een hoop leuke contacten aan over gehouden, de rest van de mensen was wel leuk.:)

Deel VI Back in Thailand

Ik ben inmiddels alweer in Chiang Mai aangekomen. Ik begon uiteraard weer in Bangkok, het lijkt wel alsof het gezegde alle wegen leiden naar Roma beter alle wegen leiden naar Bangkok zou kunnen heten.
Bangkok is een fascinerende stad. Er is zo een mix van extreem modern met armoe, met al die toeristen met ook al die mensen die in Bangkok gestrand zijn en hier tegenwoordig hun thuis hebben. Hippies zijn vaak erg gelukkig in Bangkok en er is dan ook een hoog 'dreadlock en laten we jong kinderen hebben en hier gaan wonen', maar ook een hoog ' ik ben oud en alleen, ik trouw een jonge Thaise schone', gehalte. Dit maakt dat er interessante mixen van mensen rondlopen naast de hordes backpackers en locals.
Ik heb mezelf in Bangkok even lekker verwend, een hotel met zwembad maar liefst(papa wees me er even op dat ik even een reality check qua geld nodig had: Hansje: " we hebben zo duur uit gegeten vanavond het was maar liefst 5 euro!" Pap: "Uhm duur, waar heb je het over!?". Dus dacht ik, als Lies 20 euro voor een hostel betaalt, waarom verwen ik mezelf dan niet met een zwembad?), maar liefst 2 massages, lekker eten, lekker uitgeslapen.
Het enige probleem met een (luxe) hotel, is dat je er geen backpackers tegen komt.
Op een avond kwam ik de Canadezen uit Vientiane weer tegen met wie ik die avond de grootste lol gehad heb. Het was hun laatste avond en zij waren pas net in Bangkok terug, vooral omdat ze vast hadden gezeten in Luang Prabang. Hun bankkaarten werkten hier niet, en totdat ze geld konden transferren(dat duurde 3 dagen ofzo) moesten ze dus elke keer letterlijk op een houtje bijten, okee, op een broodje dan, per dag.
Toen ze eindelijk geld hadden om weg te kunnen gaan, werd een van hen aangereden door waarschijnlijk een tuktuk, en kwam met geheugenverlies in een ziekenhuis waar niemand engels sprak en dus ook niemand hem kon vertellen wat er was gebeurd. Hij is inmiddels weer op de been, heeft 15 hechtingen in zijn hoofd en verder gekneusde ribben en nog een pijnlijke rug. Toen hij zei dat zijn grootste bezorgdheid was of hij op de plekken van zn hechtingen niet kaal zou worden heb ik hem toch even hard uitgelachen en gezegd dat hij, zoals het klinkt, beter blij mag zijn dat hij nog leeft.
Tjah, dat zijn de mindere verhalen, maar die horen er natuurlijk ook bij.

De volgende dag had ik 's avonds de nachttrein naar Chiang Mai, waar ik met 2 Engelsen en een Thai een kabine deelde. Er zijn bijzonder veel Engelsen op reis heb ik het idee. De Thai begon meteen maar met bier drinken, en de crew van de trein kwam dan oook zeer herhaaldelijk bij ons binnen: Beer? Beer? Beer? Nooo thank yoouu!
Hij(ons vaste crew mannetje) bleek dit later als gewoonte te hebben, want hij stopte er weliswaar mee om 12 uur, maar ging rustig verder om 5 uur 's ochtends: Coffee??? Coffee? Coffee? No? Beer? Beer?? NOOOO THANK YOU. Hij bleef komen helaas, dus verder slapen was niet echt meer een optie. De Thai maakte echter dankbaar gebruik van de beste man zijn diensten en ging om 5 uur rustig weer verder met waar hij die avond ervoor mee begonnen was, biertjes tanken en meneer crew kwam er gezellig bijzitten.
De Thai stapte uit om iets van 7.30, dus van toen tot 11.30 heb ik eindelijk nog even een beetje fatsoenlijk geslapen.
Hier aangekomen namen we een red truck, een vervoersmiddel dat hier dan weer opeens veel gebruikt wordt, het is gewoon een truck, die als een soort van gezamenlijke taxi werkt. Ik heb hier een kamer in een hostel voor mezelf voor 5 euro, het heeft alleen geen airco, dus even kijken of ik dat ga volhouden.
Morgen ga ik een dag naar het olifanten nature park, je gaat hier niet op olifanten rijden, want dat is niet goed voor ze, maar je gaat ze een dag voeren, wassen en met ze zwemmen. Ik heb er erg veel zin in, en als ik het leuk vind ga ik er misschien nog een paar dagen extra volunteeren.

Chiang Mai so far lijkt me een leuke stad, ik ben er nog niet helemaal uit waar het centrum nou is, maar dat komt vast nog, dus ik vermaak me hier voorlopig wel denk ik.
Ik heb alleen ook wel weer zin om naar huis te gaan. Nou goed, over een kleine 2 weken ben ik ook weer thuis dus dat scheelt.
Mis jullie en bedankt voor de reacties:)! Ik hoorde dat t weer gaat vriezen, dus wat dat betreft hoef ik geloof ik nog niet zo nodig terug naar huis;)
Liefs!