Paradise

Siem Reap was onze laatste bestemming voordat we ons waagden in een bus met locals, die ons in welgeteld 14.5 uur naar onze nieuwe bestemming, Sihanoukville voerde. De beste bus was, in tegenstelling tot de verkooppr/laatjes: "Good bus, big bus, tourist VIP bus, with aircon, very clean, and also free WIFI on the bus! Direct bus, no stopss!!"
een bus die locals vooral gebruikten zoals wij een stadsbus gebruiken, maar dan net anders. Ze gaan op een willekeurige plek aan de kant van de weg staan, stappen in een half rijdende bus, ondertussen komen allerlei straatventers half de bus in, en de bus rijdt weer door. Ze stappen tevens uit op compleet willekeurige plekken, niet bij een halte ofzo, volgens mij kennen ze hier geen haltes, wat op zich logisch is, wie moet er nou bij een halte zijn? Je moet toch altijd net ergens anders zijn, dus waarom zou je daar niet uitstappen? Nou goed, ondanks dat het logisch is, is het wel vrij vermoeiend want dit betekent dat de bus er echt 2 x zo lang over gedaan heeft. We mochten echter wel van geluk spreken dat we een zitplek hadden(wel zonder beenruimte, maar ach je kan niet alles hebben;)).
Tevens was de weg niet echt zoals de nederlandse weg, maar leek het meer op het landweggetje dat de boer misschien met zn traktor berijdt. Naast het onophoudelijke getoeter en toen nog een vrij chaotische overstap kwamen we in het donker aan in Sihanoukville.

Toen we ook daar weer wat omwegen hadden gehad kwamen we uiteindelijk aan bij een hotel, waar we, blijkt nu veel langer zitten dan we eigenlijk hadden gewild.

Na een dagje sihanoukville, wat op zich een leuke stad is, aan zee en vrij klein, wilden we toch echte natuur zien en hebben we een boot gepakt naar een eiland: Koh Rong.
Wat je je hierbij moet voorstellen is echt paradijs: een onbewoond eiland, hagelwitte stranden, blokhutten waar van 6pm tot 12 pm stroom is, wc's die niet veel meer zijn dan een pot en douchen doe je onder het water dat rechtstreeks uit de bergen van het eiland komt.
Er is geen wifi, geen bereik, er is enkel natuur en dat prachtige strand.

Dit klinkt fantastisch. En dat was het misschien ook. Maar Lisa en ik konden er helaas niet van genieten, en dat paradise veranderde voor ons al heel snel in een drama. We waren namelijk ziek. En als je dan ligt te puffen in 40 graden op een kamer waar geen stroom is, je ziet dus geen hand voor ogen, waar geen airco is, noch een ventilator, er is geen stromend water en er is geen dokter noch medicijnen, dan is het net wat minder mooi allemaal. Opeens bleken de vissen in het water ook nog te bijten en op het strand zaten allerlei steekvliegen, ze noemden ze : sunfly? waarvan je de allernaarste bulten kreeg. Tot zover het paradijs.
Na ik denk een van de naarste nachten van ons leven zijn we de volgende ochtend met de morning ferry maar snel teruggegaan naar vasteland, terug naar Sihanoukville.
We zijn omdat we niet konden nadenken maar weer naar hetzelfde hotel gegaan(waar we waarschijnlijk vet zijn afgezet, 13 dollar per nacht voor ons tweeen en geen zwembad, iedereen lacht ons uit), en daar hebben we de afgelopen dagen "prinsheerlijk" vertoeft. Nee het is geen pretje. Ik heb dan ook geen spannende nieuwe verhalen, behalve wellicht over een paar zaken die hier zijn gebeurd.

-Er is een brand geweest gisterenochtend, in een hostel en aangezien de brandweer niet snel ter plekke was, zijn er toen nog 5 huizen/hotels afgebrand.. Het was monkeyrepublic waar het begon, een hostel die we ook nog hadden bekeken omdat die in de lonely planet het beste aangeschreven stond. Erg bizar. Het schijnt dat er gelukkig geen mensen gewond zijn geraakt.

-We hadden eergisteren een kakkerlak op onze kamer. Wij probeerden deze te vangen, zonder dood te maken, maar toen hij weer onder onze vakkundige val uitrende(ze zijn sneeel!!) hebben we de receptionist erbij gehaald, die de kakkerlak al lachend met zijn hand oppakte en ons al uitlachend verbijsterd achter liet.

Tjah. Ik geloof dat ik moet bekennen dat dat onze meest heftige gebeurtenissen zijn afgelopen dagen.
We hebben wel veel gelezen. Veel water en cola gedronken. Veel bananen gegeten.

Dan nog wat zaken die hier de normaalste zaak van de wereld zijn, maar die eigenlijk misschien toch opvallend te noemen zijn maar die mij eigenlijk niet eens meer opvallen:

-De stroom valt hier geregeld uit. We zaten hier net bijvoorbeeld gewoon rustig tien minuten in het donker te wachten tot, en vooral ook of, de stroom weer aan zou gaan en ik weer verder kon gaan met mijn blog.

-Mensen roggelen hier constant.
-Mensen smakken heel hard op hun eten, dit is een teken dat ze het lekker vinden.
-Er is lang niet overal stromend water.
-Eten komt gewoon als het klaar is, en soms zit de ander dan dus nog een half uur op het zijne te wachten.
-Er zitten overal straathonden.
-Er zijn duizenden hagedissen.
-Mensen durven hier geen nee te zeggen. In angkor Wat bestelde Lisa nietsvermoedend loempia's, waarna de vrouw wegrende, achterop een scooter sprong en een half uur later terug kwam met loempia's. Ze durfde ons niet teleur te stellen en ging dus naar haar vrienden uptown om voor ons alsnog loempia's te halen ipv te zeggen dat ze ze niet had.
-Als iemand de weg niet weet, wijzen ze hem toch, al dan niet in het cambodjaans en de verkeerde kant op.

Nou morgen gaan we door naar Vietnam met een nachtbus en we hopen dat we ons dan beter voelen. We gaan naar Ho Chi Minh City om maar eens mee te beginnen.
Dank voor de reacties op het vorige verslag en ik zal binnenkort weer een nieuwe schrijven, hopelijk dan met wat meer belevenissen;)

Liefs en ik hoop dat jullie een fijne pasen hebben(gehad) en dat het bij jullie ook eindelijk lente wordt!

P.S. Foto's komen als ik een keer een pc heb waar het kan.