Time flies

Ja en nu is het avontuur alweer voorbij. Ik moet alleen nog thuis komen(toen ik begon met dit schrijven althans). Ik zit voor de verandering weer eens op een vliegveld, terwijl ik eigenlijk al in het vliegtuig had moeten zitten.

De laatste week heb ik ontzettend genoten.
Goed, ik was dus in chiang mai en was net naar het olifantenpark geweest met leuke mensen. Een van hen was Dawn, een boeddhistische vrouw, ook al zei ze dit niet want boeddhisten mogen geen labels gebruiken.
Zondag was haar laatste dag en we gingen samen fietsen huren en hebben een aantal tempels bezocht. Zij werkt bij een meditatiecentrum en ging dan ook in elke tempel mediteren. Bijzonder interessant en rustgevend.

Ook bezochten we de vrouwengevangenis waar vrouwen die bijna weer op vrije voeten komen werken, zodat ze vast weer een zakcentje hebben als ze vrij komen en vast weer enigszins integreren in de maatschappij. Een erg goed initiatief als je het mij vraagt.
Ze runnen een restaurant en spa, dus we hebben daar heerlijk gegeten en kwamen 3 uur later , na een gevecht met de massage kleding, aan de beurt voor een fantastische massage. Ja het is vrij populair en de massages zijn goed, dus de wachtrijen zijn groot, vooral als je bedenkt dat het nu laagseizoen is.

Die avond vertrok Dawn. De hele stad was afgezet, want er was zondag markt. Deze markt was geweldig, behalve dan dat ie mijn portemonnee een stuk lichter maakte en mijn backpack een flink stuk zwaarder. Ik heb de meest onpraktische en rare dingen gekocht, maar ik was niet meer te stoppen.
Alles was er zo goedkoop(dit argument gaat alleen niet meer helemaal op als je belachelijk veel koopt) en ik verzon voor alles wel een eventueel doel en denkbeeldige plek in mijn backpack. Ik ben tussendoor 2 x naar huis gegaan om mijn tassen met spullen even af te zetten. Zo ook kocht ik een Thaise jurk, want waar ik in India nog kon nadenken en bedenken dat ik nooit een saree zou dragen, was deze logica mij inmiddels vergaan.
Het was bizar druk op de markt, maar toen het begon te stort regenen, verdwenen de mensen als ijs voor de zon. Ik begrijp dit niet, aangezien ik zo'n buitje juist lekker verfrissend vind na een hete dag, maar aangezien ik hierin de enige ben zal het wel aan mij liggen denk ik.
Maar dit was het moment waarop ik nog net iets beter mijn slag kon slaan, in mijn eentje slenterend tussen de verschillende kraampjes en ik werd hier dan ook erg gelukkig van. Naast alle fantastische spullen kocht ik ook op elke hoek van de straat weer een nieuwe lekkernij om te proberen, loempias, sticky rice met mango(boy wat is dat lekker) en zo nog wel meer. Ik ging dus zeer voldaan maar uitgeput terug naar mijn hotel.

Even tussendoor, hoe is het mogelijk dat zoveel mensen hun vlucht bijna missen? Ik hoor constant last calls en zie de hele tijd mensen rennen... Raar.

Hoewel een paar Fransen mij hadden uitgenodigd om nog een drankje te doen na de markt, was ik zo uitgeput van alle prikkels dat ik maar gewoon mn bed indook.

De volgende morgen werd ik vroeg opgehaald door de Thai cooking farm, samen met nog 2 mensen die ik al kende van de olifantendag, namelijk 2 amerikanen, een zoon en zijn vader en nog iemand uit ons hotel. We begonnen uiteraard bij het begin van koken, boodschappen doen.

Dus we gingen naar de markt en merkten al snel dat onze kook instructrice, MB of Embi, behoorlijk hyperactief was. Bijzonder grappig. Ze rende al grappend en grollend de hele markt over, al dan niet met ons achter haar aan. We kregen kort les in verschillende soorten rijst(er zijn iets van 700 soorten als ik het goed heb onthouden, dus die hebben we niet allemaal uit ons hoofd geleerd), in soorten saus en currys. Hierna konden we zelf de markt waar alles verkocht werd ontdekken. Ze hadden kikkers, al dan niet platgeslagen, alle mogelijke onderdelen van alle mogelijke dieren, om een voorbeeld te noemen: een bult varkenshoofden, keurig gedeponeerde kippen, roze eieren(?!), een hele hoop dingen waarvan ik geen idee had wat het was en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Na deze interessante, doch ietwat heftige ervaring, zo op de nuchtere maag, vertrokken we richting de boerderij.

Zelfs op het vliegveld word ik nog constant gestoken door muggen, dat is toch wel jammer.

Embi praatte nogal snel en lachte nogal hard, voornamelijk om haar eigen grapjes, die vaak ook grappig waren. Ze begon de dag met: als iemand naar de happy room wil, ga je gang. Hoewel we natuurlijk wel een vaag vermoeden hadden dat dit de wc moest zijn, vroegen we haar toch even om opheldering. "oh sorry sorry, i speak to soon! Have pee room!! Hahahahahaha"

We kregen een rondleiding door de organische tuin, waar we van alles mochten proberen, embi zelf was nogal fan van vooral álles eten, het liefst in combi met sticky rice. Zo at ze, bijen, mieren, wormen etc.
Wij begonnen met het maken van onze curry paste, waarbij je vooral zo hard mogelijk met je vijzel alles plat moest stampen, want een man zou zijn vrouw kiezen door te luisteren hoe hard ze stampt, want dat betekent lekker eten. Terwijl ik druk lachend aan het stampen was, stampte ik zonder op te letten alles mijn kom uit. Niet zo'n succes.

De Australische vrouw naast mij was ook iets te enthousiast, want zij liet het opspatten, waardoor er een hele chili in haar oog landde. Embi snelde haar te hulp en al snel kon ze weer verder met stampen. Toch geloof ik niet dat ik het graag wil ervaren, zo'n chili in je oog.

Aidan, de zoon van de Amerikaan, houdt wel van pittig eten, dus hij had in de tuin rondleiding een paar chilis geprobeerd en proefde hierdoor zijn eerste 2 gerechten niet omdat zijn mond gewoon verdoofd was.
Toen was het tijd om ons ontbijt te bereiden, een lekker soepie. Ik was behoorlijk onder de indruk van mijn eigen kookkunsten. Ben alleen bang dat dit thuis natuurlijk nooit lukt, omdat we niet de juiste ingrediënten hebben. Na dit soepje gingen we door met curry van onze currypaste maken en minced chicken in basil. Holy basil, vergis je niet dit is géén basilicum.
Ook dit was heerlijk, maar ik zat wel supervol.
Gelukkig mochten we daarna even uitbuiken en een dutje doen zoals het een ware Thai betaamt.

Hierna maakten we nog Pad Thai, een soort noodlegerecht, en gelukkig kregen we dit in Thaise tupperware(een plastic zakje) mee naar huis voor ’s avonds.
Tot slot was het nog tijd voor het toetje, pompoen in coconutmilk met sticky rice. Heerlijk, maar ik kon inmiddels door het gewicht van mijn buik niet meer lopen.
We kregen een kookboekje mee en werden weer teruggebracht naar onze hotels.

Op de terugweg vertelde Roger, aidans vader, wat over een cultureel centrum in chiang mai, waar je gratis een film kon kijken en dus besloot ik met hen mee te gaan die avond voor een avondje bios mét popcorn. Op weg ernaar toe raakten we een beetje verdwaald, dus Roger vroeg iemand de weg. Deze beste man bleek stom dronken te zijn, maar liep desalniettemin met ons mee in de juiste richting, terwijl hij Rogers hand innig vasthield en in het Thais woordjes murmelde.
De film heette kon-tiki over iemand die de oceaan op een vlot over vaart. Mooie film, aanrader.

Op de terugweg kwamen Aidan en ik er langzamerhand achter dat we t wel goed konden vinden en we spraken dan ook af de volgende avond weer samen naar t cultureel centrum te gaan.

We gingen nog wat drinken, hadden wat existentiële discussies, ik denk dat dat hoort als je op reis bent, ontmoeten nog wat meer Engelsen(ik meen het, ze zijn overal!) en liepen uiteindelijk terug waar Roger me hartelijk uitnodigde om ooit eens naar Amerika te komen, want hij ging de volgende dag naar huis.

De dag erna schreef ik wat, deed nog eens een massage en meette in de avond met aidan, die net zn vader had uitgezwaaid. Aidan reist 1 jaar en zijn vader zocht hem op voor 3 weken.

We gingen naar het cultureel centrum waar we twee Engelsen van de kookclass weer tegenkwamen, en waar we gratis eten kregen. Toen kregen we een korte intro over wie de Nagas zijn, dit is blijkbaar een volk, rechts bovenin India dat al 50 jaar strijdt om haar onafhankelijkheid.
Hierop volgde een documentaire, die om eerlijk te zijn, erg saai was, en tot slot was er nog een vraag/discussie moment. Het was op zich interessant in die zin dat ik er niks van wist, maar verder was t eigenlijk saai. Uit beleefdheid bleven we tot het eind.
We liepen met de Engelsen terug en spraken met hun af dat we de volgende dag samen naar een tempel zouden gaan.

De volgende dag besloten Aidan en ik samen verder te reizen en dus zochten we een nieuwe bestemming en deden we een vruchteloze poging tot het kopen van treintickets. ‘s Middags hadden we afgesproken met de Engelsen en we huurden een jeep om naar de top van de berg te gaan waar een bijzonder mooie tempel stond. De weg ernaartoe was echter wat slingerig en de chauffeur scheurde door bocht en berm. Ik was dan ook behoorlijk misselijk. We beklommen de 300 treden en genoten van een fantastisch uitzicht over de stad, inclusief regenboog omdat het begon te regenen. Wederom genoot ik hiervan in tegenstelling tot mijn mede reizigers.
Aidan en ik kregen een zegening van een monnik, hoewel deze aidan eerst de verkeerde zegening gaf omdat hij dacht dat aidan een vrouw was. (er waren wel meer mensen die die vergissing maakten)

De volgende ochtend vertrokken we wederom naar het station, dit keer met succes en we kochten een treinkaartje naar lampang.
Lampang is een kleine stad, waar eigenlijk niks te doen is, maar er zijn wel een hoop bergen.
We vonden een prachtig guesthouse voor een belachelijke prijs en werden door iedereen vriendelijk gegroet en aangestaard.
Bij het eerste eettentje bestelden we soep met handen en voeten, aangezien ze geen Engels spraken. Op zich kon het ons niks schelen wat we te eten kregen, als het maar iets was, maar alleen is Aidan vegetarisch, en dat was ietwat lastig communiceren. (denk aan varkens, kippen en koeien nadoen en vervolgens je hoofd schudden)

We vonden een markt waar ze ook van alles verkochten, van bereid voedsel tot sprinkhanen tot bijen tot de meest exotische fruitsoorten en de meest rare stukken vlees. Naast dat wij de markt een attractie vonden, vonden de markt mensen ons vooral een attractie en als iemand Engels kon, werd hij erbij geroepen om de drie zinnetjes trots tot uiting te kunnen brengen: hhello, how are you? Good!
We kochten wat mangoestines en maakten tot groot vermaak van omstanders foto’s van gebakken bijen.
Ook kochten we bubbels tea, wat met stukjes erin is en niet echt mijn favoriet, sticky rice met stukjes in bananen bladeren en tot onze schaamte gingen we voor de verandering uit eten in een Japans restaurant om sushi te eten.

Ook hier was het een kwestie van giechelen door bedienden en voor ons het wijzen op plaatjes en maar hopen dat we iets te eten kregen en zo ja, wat.
De volgende ochtend huurden we een scooter en gingen daarmee de omgeving verkennen. De Thai vonden het hilarisch om ons voorbij te zien komen.

Telkens Als we echter dachten de bergen te kunnen bereiken werden de wegen steeds smaller, kwam er steeds meer begroeiing op de weg, werden wegen vervolgens paden en daarna zandpaden, dus het duurde even voor we eindelijk bij een berg waren die we wel konden bereiken en we waren dan ook inmiddels al best hongerig.

We kwamen een monnik tegen en vroegen hem of hij misschien wist of we ergens wat konden eten. De beste man ging er meteen vandoor en kwam terug met vruchten en cakejes en een drankje met stukjes erin. Ja een hoop stukjes bevonden zich in het eten en drinken inderdaad.. Ik noem het stukjes omdat ze vrij ondefinieerbaar zijn.
We genoten van de monnik zijn gastvrijheid en hij op zijn beurt genoot van de eerste bezoekers in drie dagen van zijn tempel.
Wij leerden weer wat meer over de boeddhistische gebruiken en hij leerde weer een woord Engels.

De tempel stond boven op de berg en de monnik gaf aan dat er niemand in de tempel woonde omdat het te hoog was.
Later begrepen we dit maar al te goed, de 600 nog wat treden van ongeveer een halve meter per stuk, maakten in het heetst van de dag dat je gewoon droop van het zweet alsof je een douche had genomen. Er leek geen einde te komen aan de trap. Uiteindelijk boven, bleek het een behoorlijk lelijke tempel te zijn en was er het constante keiharde lawaai van de cicaden. Tevens waren er bijzonder veel insecten die zich aangetrokken voelden tot ons zweet. Maar het was er wel rustig dus we genoten van de rust en wachten tot ons zweet weer was verdampt.

We gingen weer terug naar beneden en reden net zo lang rond tot we het gevoel hadden weer enigszins in het centrum te zijn. Toen we vervolgens aan een vrouwtje vroegen waar Lampang was, begon ze ons keihard uit te lachen omdat we ons in Lampang bevonden, hoe konden we dat nou niet weten! We gingen bij de eerste de beste eettent zitten, die ons enthousiast naar binnen wuifden en al even enthousiast gaven ze ons een volledig Thais menu. Even ter informatie, Thais heeft een eigen schrift, een soort Chinees. Ja dat leest wat lastig...

Toen we vroegen of iemand Engels sprak, riep de eerste ober de tweede, die vervolgens al giechelend de derde ging halen, die al even onbegrijpelijk keek en tot slot de vierde, die ook geen idee had. Het was behoorlijk komisch en het doet je vaak denken aan lost in translation.
Uiteindelijk bleek een van de gasten te begrijpen dat het ons niet zoveel uitmaakte wat we te eten kregen, als het maar zonder vlees was. De vier opgeluchte obers bereidden een lekkere Pad Thai voor ons.

Na nog wat rond gereden te hebben deden we nog wat spelletjes en besloten de volgende dag naar Ayutthaya te gaan. We reden nog weer wat rond op onze scooter, geraakten bij een lokaal supermarktje ergens in een dorpje, waar we een gesprek aan gingen over hun leven en kregen we koekjes van ze die blijkbaar erg goed voor je moeten zijn. Ik deed, om toch een beetje in vorm te blijven wat fitness op wat buiten-fitness toestellen, die overal op random plaatsen door de stad en daarbuiten stonden. Ik kwam er helaas vandaan met weliswaar sterkere spieren maar ook 10 extra muggenbulten en zonder telefoon. Gelukkig kwam ik daar al vrij snel achter en kon ik mijn achtergebleven telefoon nog gemakkelijk ophalen.

We reden naar een park met een eiland, waar we een poosje in de zon hebben gezeten totdat de reuzenmieren ons bijna opaten en besloten toen weer terug te gaan om onze trein te halen. We kwamen onderweg naar huis nog een groep jongeren tegen die een scooter race deden. Wij deden vrolijk met ze mee(wij echter met helm en zij zonder maar ach) en dit maakte hun dan weer erg blij (ons overigens ook).

Toen we onze tassen gepakt hadden en ons richting het station wilden begeven, kwam er een volgende uitdaging: hoe leggen we uit dat we naar het station wilden. (sorry mam, het kwam niet bij me op dat ik gewoon het aanwijswoordenboek bij me had) We vonden in de avondspits een truck chauffeur, echter de beste man begreep geen woord van wat we zeiden. Toch enigszins verbaasd dat hij zelfs het woord station niet kende begonnen we een trein na te doen en vervolgens kwam Aidan op het goede idee om ons treinkaartje te laten zien. Dit laatste had effect. Ondertussen hadden we het verkeer achter de truck(het was spits) al zeker vijf minuten opgehouden, maar niemand die er ook maar iets van zei of toeterde. Wat een rustgevend leven was het daar zeg.

Bij een stalletje bij de trein haalden we nog even wat lekkere pad thai to go en onze trein had slechts een kwartier vertraging dit keer. Het handige aan de Thaise treinen is, dat het niet de vraag is óf je trein vertraging heeft, maar hoe veel. Nou kijk, dat is toch handig. Hier in Nederland is het ongeveer 50% kans, daar weet je het gewoon 99% zeker. Ik denk eerlijk gezegd dat het ook niemand kan schelen. Dan zeg je toch gewoon tegen je afspraak: “hee, ik klop wel even bij je aan als ik er ben, want ik kom met de trein.” Geen probleem.

We hadden een slaap trein maar omdat de trein verre van vol zat wees de vriendelijke conducteur ons nog 4 extra zitplekken toe, naast de twee royale bedden die ons al toebedeeld waren. Vanuit mijn bed kon ik die nacht sterren en de maan zien, naast het voorbijschietende landschap. Toen ik netjes mijn wekker gezet had, omdat Ayutthaya niet het eindpunt was, bleek dat de trein nog een extra anderhalf uur vertraging had opgelopen dus dat ik nog weer lekker mijn bed in kon kruipen en de bloedrode zonsopgang kon kijken.

We kwamen dus vroeg in de ochtend aan, ik denk half 7, in Ayutthaya en toen al was het behoorlijk heet. Wellicht lag het er aan dat ik nauwelijks geslapen had in de trein, maar ik kon de warmte die dag voor het eerst sinds mijn reis echt niet aan en we zijn dan ook snel een hostel gaan opzoeken waar we bij geslapen hebben. Tegen het einde van de dag gingen we met een boottocht die georganiseerd werd vanuit ons hostel mee, om 3 van de bekendste tempels in Ayutthaya te bekijken. We zagen weer een enorme boeddha, plakten wat goud op een, luidden een aantal gongen en bellen, maakten foto’s met een hele groep moslimas en met een lookalike van Angkor Wat.

Hierna werden we afgezet bij de nachtmarkt, wat volgens de hostel eigenares zo’n 10 minuutjes lopen van ons hostel moest zijn. Bovendien hadden we een kaart mee gekregen van haar. We aten wat en aten toen nog wat en toen nog wat. We werden bediend door een mannetje die zo oud was dat hij de dopjes van onze flesjes niet eens af kreeg en die van tafeltje naar tafeltje scharrelde zonder eigenlijk daadwerkelijk iets uit te voeren. Gelukkig waren er uiteraard nog 4 mensen aan het werken, dus hoefden we nergens op te wachten.

We besloten rustig terug te slenteren naar ons hostel. We hadden immers een kaart. Na een half uur lopen zag echter niks er nog bekend uit, bovendien had onze kaart geen straatnamen, wat enigszins bemoeilijkte om ook maar enig idee te hebben waar we waren. We besloten dus maar even te vragen waar we heen moesten. We vroegen het aan een kokend vrouwtje, die ons vriendelijk maar toch resoluut doorverwees naar de overkant. Aan de overkant zat een groepje mannen whisky te drinken en sigaren(oid?) te roken. We vroegen hen of ze ons misschien konden aanwijzen waar we waren op de kaart en welke kant we op moesten. Deze vraag bleek een behoorlijk stuk lastiger dan dat wij hadden verwacht. Een, duidelijk de wijste, liep naar binnen om zijn bril te pakken en in het licht eens even goed onze kaart te bestuderen. De anderen volgden en ze stonden met zijn vijfen in het TL licht over de kaart gebogen. Ze konden het duidelijk niet eens worden over hoe de kaart in elkaar zat, waar we waren, danwel waar we heen moesten. Na zeker 15 minuten discussie werd ons een stoel aangeboden en ging de meneer met de bril ervandoor. Later bleek dat hij zijn autosleutels en bestelbusje ging halen om ons weg te brengen. De beste man nam nog een laatste slok van zijn whisky en gebaarde ons toen mee te komen.

In dit bestelbusje leek nog niet duidelijk wat onze bestemming nou was, maar ook wij wisten het niet, dus dachten maar gewoon met de flow te gaan. Er zat geen stuurbekrachtiging op het stuur dus de man ploeterde en zwoegde, we reden steeds verder naar het platteland leek het wel, totdat op een gegeven moment de weg was afgezet. Tjah. Draaien dan maar. De man besloot toen van richting te veranderen en bracht ons naar de toeristen politie. Een beetje in de war, maar toch ook een soort van dankbaar gingen we met de man mee, waar een vriendelijke politieman ons buiten al tegemoet kwam. In welk hostel we zaten, en of hij de kaart mocht zien. Na wat geharrewar tussen de mannen bleek al gauw dat het om een misverstand gegaan moest zijn, want onze bestelbusmeneer kende ons nieuwe hostel niet, en dacht daarom dat we erg ver uit de stad zaten, maar blijkbaar was het hostel vlakbij onze vertreklocatie geweest. Al lachend stapten we weer in het busje en dit keer bereikten we zonder problemen onze bestemming.
In het hostel kwam de eigenaresse ons al tegemoet: “Waren jullie verdwaald?!” De toeristenpolitie had haar blijkbaar al gebeld om zeker te weten dat we goed thuis kwamen. Wat een lieve mensen hé. De bestelbusmeneer wilde ook niks van ons hebben ondanks de moeite die hij had gedaan.

De volgende dag gingen we terug naar Bangkok, ik om terug naar huis te gaan en Aidan om vanaf daar naar Cambodja te gaan. In Bangkok gingen we, om in elk geval mijn verhaal weer rond te maken naar het hotel waarin Lisa en ik ook begonnen waren. Deze is met zwembad dus we gingen lekker zwemmen. Verder hebben we lekker gegeten, een goede massage gehad. En in mijn laatste nacht zijn we de hele nacht door de stad wezen struinen om met iedereen te praten, om overal over te praten en om de grootste lol te hebben. We kochten samen met 2 Australiërs krekels en maden en probeerden deze. Geloof het of niet, maden zijn erg lekker. Krekels was ik niet zo’n fan van, die zijn wat droger en hebben pootjes enzo. Oh en ik ben er ook niet ziek van geworden maar mijn maag was inmiddels misschien ook al wel wat gewend. We hadden wat moeite om de krekels weg te krijgen dus gingen ze aan allerlei andere backpackers aanbieden die soms dankbaar, soms iets minder dankbaar reageerden. Het was een mooie afsluiting van mijn reis.

De volgende dag ging Aidan eerder weg om de trein te halen, deed ik nog een massage en nam vervolgens een busje naar het vliegveld.

Om een reeds behoorlijk lang verhaal kort te maken: mijn vliegtuig had vertraging waardoor ik mijn aansluiting niet kon halen, en dus een ander vliegtuig kreeg, wat weliswaar een goede upgrade was, maar waardoor ik ook nog 6 uur moest wachten en 5 uur later aan kwam. Oh ja en ik had geen ticket. In Parijs zorgde dit voor enige stress omdat niemand me kon vertellen waar ik heen moest en ik vervolgens de ene bus na de andere moest pakken(Charles de Gaulle is enorm) en uiteindelijk toch net op tijd mijn boarding pass kreeg. De grap is wel dat ik hierboven schreef hoe het toch kan dat zoveel mensen hun vliegtuig missen en dat dit keer ook mijn naam werd omgeroepen haha.

Nou ik ben weer in Nederland. Ik heb het super gehad. En soms ook minder. Het is raar om nu weer terug te zijn. Om meerdere redenen. Maar een ding neemt niemand me meer af en dat zijn mijn ervaringen. Bedankt voor het lezen van mijn blogs, ik heb ervan genoten ze te schrijven en ook van jullie reacties. Tot snel;-)