Attracties
Door: Hansja
Blijf op de hoogte en volg Hansje
03 September 2013 | Indonesië, Sumbawa Besar
Ik ben alweer 5 dagen terug in Nederland, maar ik wil toch nog graag mijn laatste reisverslag schrijven:)
Om even in een woord samen te vatten is Indonesie fantastisch.
Van Yogyakarta hadden we een dus een bus naar Bali geboekt. We zouden in Bali afgezet worden in het stadje Denpensar. Nadat onze bus steeds voller werd en er steeds meer mensen in het gangpad kwamen te liggen, kwamen we de volgende morgen toch redelijk op tijd aan, in wat ze ons vertelden het busstation van denpensar moest zijn.
Onze bus scheurde er vervolgens vandoor, waarna wij tot de conclusie kwamen dat we helemaal nog niet in denpensar waren. Beetje jammer. Vanaf daar hebben we toen een bemo(klein busje met overdreven grote subwhoovers en geluidsinstallaties) naar Ubud genomen.
Ubud is de stad die ook in "eten bidden beminnen" voorkomt. Het is dan ook een vrij gehypete stad, met vele toeristen en vooral in de zomer een dure verblijfplaats. Toch was het een erg mooie en prettige plaats om te verblijven. Bali is een boeddhistisch/hindoeistisch eiland en dat merk je. Er waren overal prachtige tempels en mooie klederdracht, de cultuur is weer net anders. Wij hadden een mooi huisje met een mooie tuin met prachtige bloemen, een veranda en heerlijk ontbijt.
We zijn dan ook een paar dagen in Ubud geweest. We hebben er mountainbikes gehuurd en zijn door de rijstvelden wezen fietsen, langs de vele blaffende honden en de vele prachtige tempels.
Vlak naast Ubud ligt het monkey sanctuary waar honderden apen wonen en een aantal tempels zijn. Deze apen dachten dat Aidan's ketting eetbaar was en probeerden deze dan ook van zijn nek af te trekken.
De dag erna zijn we wederom op onze mountainbikes rond geweest en ook naar een museum van Balinese kunst, waar we compleet bezweet aankwamen omdat het museum nogal bovenop een berg ligt. We gingen op ons gemakje het museum rond, totdat de bewakers steeds vaker in dezelfde kamer als wij kwamen staan. Zij vertelden ons dat het museum ging sluiten. Wij waren er echter heilig van overtuigd dat het nog geen tijd was om het museum te sluiten en besloten het museum toch af te maken omdat we er redelijk wat geld voor hadden neergeteld en het een erg mooi museum was. Toen ook de parkeermensen ons ontzettend vreemd aankeken toen we zeiden dat we net uit het museum kwamen omdat het vijf uur was, begonnen we toch een beetje aan onszelf te twijfelen. Na wat rondgevraagd te hebben bleek het inderdaad toch een uur na sluitingstijd van het museum te zijn en bleek het op Bali een uur later dan op Java. Beschaamd fietsten we bergafwaarts... Arme bewakers.
Na dit incident zetten we onze klokken weer even gelijk voordat we een bus boekten die ons naar Sengigi(Lombok) zou brengen.
Ondanks dat we onze klok goed hadden gezet, werden we al opgehaald toen we nog rustig zaten te ontbijten. De busboy liet ons ook rustig nog even ons ontbijt opeten waarna we aan een bus-veerboot-bus rit begonnen. Hoewel we na ons vorige busincident behoorlijk sceptisch waren over of we nu wel in Sengigi aan zouden komen en niet ergens daar (niet)in de buurt, werden we netjes in het centrum van Sengigi gedropt.
Echter was er niet veel meer over van het pittoreske wat de lonely planet van dit dorpje geschetst had. Het was een beach resort geworden, wat wederom door de Russen opgekocht was. Het eten was er schandalig en de prijzen voor hostels met een kraan in plaats van een wc, rezen de pan uit. Ondanks onze goede wil om dit een leuk stadje te vinden besloten we de volgende ochtend verder te gaan op eigen houtje naar Sumbawa.
Dus we pakten een bus waar zorgvuldig over de originele busprijs heen was geschreven voor ons toeristjes, en op het busstation waar we zelf op zoek gingen naar een bus richting Sumbawa, vonden we een vrij goede deal. De bus was echter al bezig met weggaan, dus moesten we de eerste 300 meter lopen om vervolgens net zo lang met de locals in de bus te praten tot we wisten wat de echte prijs van de bus was. Ze hadden nog precies twee plekjes over dus ze hadden er ook belang bij ons mee te nemen en zo hadden we een goede handelspositie.
In deze bus zat één andere (Franse)toerist, en verder enkel locals, waaronder een vrouwtje dat denk ik nog geen 40 kilo woog, maar wel alle touwtjes in handen had. Wanneer ze niet aan het hoesten was dan. Ze had zo'n 200 kilo aan goederen bij zich gok ik zo.
Toen we eenmaal aangekomen waren in Sumbawa Besar, de hoofdstad van het eiland Sumbawa, klampte de reeds vrij paniekerige Francaise van middelbare leeftijd zich aan ons vast. Ze had de hele bus-boot-busrit naast het Indonesische vrouwtje gezeten en constant geprobeerd om haar hoestpastilles en hoestdrankjes te voeren. Zonder resultaat.
Nu in Sumbawa Besar vroeg ik de chauffeur van een bemo ons naar de enige straat waar hotels waren te brengen. In onze bemo kwam nadat de Francaise nog paniekerig achter haar aan was gerend om haar toch nog wat hoestmiddeltjes toe te stoppen, het vrouwtje bij ons in de bemo. Ze geboodt ons om haar spullen in te laden en begon vervolgens honderduit te vertellen in het Indonesisch. Eenmaal bij haar huis aangekomen(nadat de Francaise bijna een hartaanval had gekregen doordat we een steegje in reden en ze niet wist waar ze was), hielpen we haar uitstappen en laadden haar bagage uit, waarna we door de hele familie verwelkomt werden en er overal handen geschud werden. De Francaise keek angstvallig om zich heen en slaakte een zucht van verlichting toen we wegreden onder het luid gejuich van de kinderen van de familie. Gelukkig draaiden we aan het eind van de straat om en moesten we weer terug, waarna de Francaise er heilig van overtuigd was dat de bemo chauffeur wel verdwaald moest zijn.
De bemo chauffeur zette zijn idiote muziekinstallatie keihard aan en liet ons meegenieten van de engelstalige popmuziek van de jaren 90. Dit tot grote ergernis van onze medepassagier. Wij vonden het echter wel grappig, dus na een poosje probeerde ze er dan ook maar het beste van te maken en deed ze zelfs nog een discopasje in het busje terwijl ze jolig doch sarcastisch "Discoooo" riep. Ze staakte hier haar pogingen om met ons verder te reizen en besloot zich als gewillige prooi in de armen van de toeristen agencies te gooien.
In Sumbawa Besar vonden we een verschrikkelijk hostel waar het stikte van de muggen en er was een kakkerlak die Aidan stoer naar buiten droeg. Die dag erna besloten we niet meteen verder te reizen(hiermee verkleinden we ook het risico onze medepassagier tegen het lijf te lopen), maar een dagje in SB te blijven. Dit was een van onze betere keuzes want wat hebben we genoten. Dit stadje wordt door reizigers enkel als transit stad gebruikt en daardoor ziet de stad geen enkele toerist. Toen wij dus wat rondslenterden werden we al snel gesignaleerd, aangestaard, toegelachen en gevolgd. We liepen naar het paleis van de sultan(de enige bezienswaardigheid) en hoewel het gesloten was, kwam er een bewaker aansjokken die de deur voor ons openmaakte. Het was niet een bezienswaardigheid die veel bezoekers trok. Tot dan. Er kwamen steeds meer groepjes tieners binnen, die niet voor het paleis kwamen, maar slechts om ons te bekijken. Toen een stoere tiener ons durfde te vragen op de foto te gaan, was het hek van de dam en kwamen ze allemaal.
Om even de proef op de som te nemen wachtten Aidan en ik nadat we weer buiten stonden vijf minuten en jawel hoor, iedereen kwam het paleis meteen weer uit.
Een stukje verderop gingen we even in de schaduw op een muurjte zitten. Al snel zat er een parkeerwacht naast ons, die ons honderduit vertelde over Sumbawa, zat er een man op een scooter recht voor ons ongegeneerd en onbewogen foto's van ons te maken en viel er een mango uit de boom waar we onder zaten bijna op ons hoofd.
Argeloze doch nieuwsgierige voorbijgangers kregen de telefoon van de fotomakende man onder hun neus gedrukt, om onze foto's te showen. Uit het niets dook een vrouw op, die Aidan aan de kant duwde en naast mij kwam zitten, waarna de fotomakende man foto's maakte. Na het kijken naar deze foto begon de man tegen mij te schreeuwen dat ik natuurlijk wel mijn ogen open moest doen op de foto en kwam Aidan niet meer bij van het lachen en maakte zo zijn eigen foto's van het schouwspel.
Een volgende foto werd gemaakt, ditmaal met open ogen en de vrouw stapte achterop bij de fotomakende man met scooter en reed weg.
De parkeerwacht had er inmiddels een mes uit een perkje tevoorschijn getoverd en sneed de mango die ons zojuist niet geraakt had voor ons open. Tot groot vermaak probeerden wij Westerlingen deze nog helemaal niet rijpe en dus erg zure mango. Na de parkeerwacht bedankt te hebben voor zijn uitgebreide en onsamenhangende verhalen vervolgden we onze weg.
Tot zover eerst maar eens, dan is dit dus toch mijn een na laatste verslag...
Om even in een woord samen te vatten is Indonesie fantastisch.
Van Yogyakarta hadden we een dus een bus naar Bali geboekt. We zouden in Bali afgezet worden in het stadje Denpensar. Nadat onze bus steeds voller werd en er steeds meer mensen in het gangpad kwamen te liggen, kwamen we de volgende morgen toch redelijk op tijd aan, in wat ze ons vertelden het busstation van denpensar moest zijn.
Onze bus scheurde er vervolgens vandoor, waarna wij tot de conclusie kwamen dat we helemaal nog niet in denpensar waren. Beetje jammer. Vanaf daar hebben we toen een bemo(klein busje met overdreven grote subwhoovers en geluidsinstallaties) naar Ubud genomen.
Ubud is de stad die ook in "eten bidden beminnen" voorkomt. Het is dan ook een vrij gehypete stad, met vele toeristen en vooral in de zomer een dure verblijfplaats. Toch was het een erg mooie en prettige plaats om te verblijven. Bali is een boeddhistisch/hindoeistisch eiland en dat merk je. Er waren overal prachtige tempels en mooie klederdracht, de cultuur is weer net anders. Wij hadden een mooi huisje met een mooie tuin met prachtige bloemen, een veranda en heerlijk ontbijt.
We zijn dan ook een paar dagen in Ubud geweest. We hebben er mountainbikes gehuurd en zijn door de rijstvelden wezen fietsen, langs de vele blaffende honden en de vele prachtige tempels.
Vlak naast Ubud ligt het monkey sanctuary waar honderden apen wonen en een aantal tempels zijn. Deze apen dachten dat Aidan's ketting eetbaar was en probeerden deze dan ook van zijn nek af te trekken.
De dag erna zijn we wederom op onze mountainbikes rond geweest en ook naar een museum van Balinese kunst, waar we compleet bezweet aankwamen omdat het museum nogal bovenop een berg ligt. We gingen op ons gemakje het museum rond, totdat de bewakers steeds vaker in dezelfde kamer als wij kwamen staan. Zij vertelden ons dat het museum ging sluiten. Wij waren er echter heilig van overtuigd dat het nog geen tijd was om het museum te sluiten en besloten het museum toch af te maken omdat we er redelijk wat geld voor hadden neergeteld en het een erg mooi museum was. Toen ook de parkeermensen ons ontzettend vreemd aankeken toen we zeiden dat we net uit het museum kwamen omdat het vijf uur was, begonnen we toch een beetje aan onszelf te twijfelen. Na wat rondgevraagd te hebben bleek het inderdaad toch een uur na sluitingstijd van het museum te zijn en bleek het op Bali een uur later dan op Java. Beschaamd fietsten we bergafwaarts... Arme bewakers.
Na dit incident zetten we onze klokken weer even gelijk voordat we een bus boekten die ons naar Sengigi(Lombok) zou brengen.
Ondanks dat we onze klok goed hadden gezet, werden we al opgehaald toen we nog rustig zaten te ontbijten. De busboy liet ons ook rustig nog even ons ontbijt opeten waarna we aan een bus-veerboot-bus rit begonnen. Hoewel we na ons vorige busincident behoorlijk sceptisch waren over of we nu wel in Sengigi aan zouden komen en niet ergens daar (niet)in de buurt, werden we netjes in het centrum van Sengigi gedropt.
Echter was er niet veel meer over van het pittoreske wat de lonely planet van dit dorpje geschetst had. Het was een beach resort geworden, wat wederom door de Russen opgekocht was. Het eten was er schandalig en de prijzen voor hostels met een kraan in plaats van een wc, rezen de pan uit. Ondanks onze goede wil om dit een leuk stadje te vinden besloten we de volgende ochtend verder te gaan op eigen houtje naar Sumbawa.
Dus we pakten een bus waar zorgvuldig over de originele busprijs heen was geschreven voor ons toeristjes, en op het busstation waar we zelf op zoek gingen naar een bus richting Sumbawa, vonden we een vrij goede deal. De bus was echter al bezig met weggaan, dus moesten we de eerste 300 meter lopen om vervolgens net zo lang met de locals in de bus te praten tot we wisten wat de echte prijs van de bus was. Ze hadden nog precies twee plekjes over dus ze hadden er ook belang bij ons mee te nemen en zo hadden we een goede handelspositie.
In deze bus zat één andere (Franse)toerist, en verder enkel locals, waaronder een vrouwtje dat denk ik nog geen 40 kilo woog, maar wel alle touwtjes in handen had. Wanneer ze niet aan het hoesten was dan. Ze had zo'n 200 kilo aan goederen bij zich gok ik zo.
Toen we eenmaal aangekomen waren in Sumbawa Besar, de hoofdstad van het eiland Sumbawa, klampte de reeds vrij paniekerige Francaise van middelbare leeftijd zich aan ons vast. Ze had de hele bus-boot-busrit naast het Indonesische vrouwtje gezeten en constant geprobeerd om haar hoestpastilles en hoestdrankjes te voeren. Zonder resultaat.
Nu in Sumbawa Besar vroeg ik de chauffeur van een bemo ons naar de enige straat waar hotels waren te brengen. In onze bemo kwam nadat de Francaise nog paniekerig achter haar aan was gerend om haar toch nog wat hoestmiddeltjes toe te stoppen, het vrouwtje bij ons in de bemo. Ze geboodt ons om haar spullen in te laden en begon vervolgens honderduit te vertellen in het Indonesisch. Eenmaal bij haar huis aangekomen(nadat de Francaise bijna een hartaanval had gekregen doordat we een steegje in reden en ze niet wist waar ze was), hielpen we haar uitstappen en laadden haar bagage uit, waarna we door de hele familie verwelkomt werden en er overal handen geschud werden. De Francaise keek angstvallig om zich heen en slaakte een zucht van verlichting toen we wegreden onder het luid gejuich van de kinderen van de familie. Gelukkig draaiden we aan het eind van de straat om en moesten we weer terug, waarna de Francaise er heilig van overtuigd was dat de bemo chauffeur wel verdwaald moest zijn.
De bemo chauffeur zette zijn idiote muziekinstallatie keihard aan en liet ons meegenieten van de engelstalige popmuziek van de jaren 90. Dit tot grote ergernis van onze medepassagier. Wij vonden het echter wel grappig, dus na een poosje probeerde ze er dan ook maar het beste van te maken en deed ze zelfs nog een discopasje in het busje terwijl ze jolig doch sarcastisch "Discoooo" riep. Ze staakte hier haar pogingen om met ons verder te reizen en besloot zich als gewillige prooi in de armen van de toeristen agencies te gooien.
In Sumbawa Besar vonden we een verschrikkelijk hostel waar het stikte van de muggen en er was een kakkerlak die Aidan stoer naar buiten droeg. Die dag erna besloten we niet meteen verder te reizen(hiermee verkleinden we ook het risico onze medepassagier tegen het lijf te lopen), maar een dagje in SB te blijven. Dit was een van onze betere keuzes want wat hebben we genoten. Dit stadje wordt door reizigers enkel als transit stad gebruikt en daardoor ziet de stad geen enkele toerist. Toen wij dus wat rondslenterden werden we al snel gesignaleerd, aangestaard, toegelachen en gevolgd. We liepen naar het paleis van de sultan(de enige bezienswaardigheid) en hoewel het gesloten was, kwam er een bewaker aansjokken die de deur voor ons openmaakte. Het was niet een bezienswaardigheid die veel bezoekers trok. Tot dan. Er kwamen steeds meer groepjes tieners binnen, die niet voor het paleis kwamen, maar slechts om ons te bekijken. Toen een stoere tiener ons durfde te vragen op de foto te gaan, was het hek van de dam en kwamen ze allemaal.
Om even de proef op de som te nemen wachtten Aidan en ik nadat we weer buiten stonden vijf minuten en jawel hoor, iedereen kwam het paleis meteen weer uit.
Een stukje verderop gingen we even in de schaduw op een muurjte zitten. Al snel zat er een parkeerwacht naast ons, die ons honderduit vertelde over Sumbawa, zat er een man op een scooter recht voor ons ongegeneerd en onbewogen foto's van ons te maken en viel er een mango uit de boom waar we onder zaten bijna op ons hoofd.
Argeloze doch nieuwsgierige voorbijgangers kregen de telefoon van de fotomakende man onder hun neus gedrukt, om onze foto's te showen. Uit het niets dook een vrouw op, die Aidan aan de kant duwde en naast mij kwam zitten, waarna de fotomakende man foto's maakte. Na het kijken naar deze foto begon de man tegen mij te schreeuwen dat ik natuurlijk wel mijn ogen open moest doen op de foto en kwam Aidan niet meer bij van het lachen en maakte zo zijn eigen foto's van het schouwspel.
Een volgende foto werd gemaakt, ditmaal met open ogen en de vrouw stapte achterop bij de fotomakende man met scooter en reed weg.
De parkeerwacht had er inmiddels een mes uit een perkje tevoorschijn getoverd en sneed de mango die ons zojuist niet geraakt had voor ons open. Tot groot vermaak probeerden wij Westerlingen deze nog helemaal niet rijpe en dus erg zure mango. Na de parkeerwacht bedankt te hebben voor zijn uitgebreide en onsamenhangende verhalen vervolgden we onze weg.
Tot zover eerst maar eens, dan is dit dus toch mijn een na laatste verslag...
