Motor-Vliegtuig-Bus-Vliegtuig-Scooter-Bus

Hoewel mijn vorige blog erg samenhangend en een logisch verhaal was, wil ik toch nog even ingaan op een paar laatste zaken uit Vietnam voordat ik mij stort in het verhalen van het nieuwe avontuur dat Indonesia heet.

Ik ga graag nog even terug naar Hoi An. Het was de tweede keer dat ik deze stad bezocht en het is mijn favoriete stad uit Vietnam. Echter ook hier weer, ging onze motor kapot. Dit betekent dat Aidan na een nachtje doorhalen weer een volledige dag bij een stelletje monteurs zat.
Je hoeft je hierbij overigens geen Westerse taferelen voor te stellen. De mechanici bevinden zich over het algemeen direct aan de weg in houten hutjes en houden er vaak zo hun eigenaardigheden op na. Zo hadden we in Danang twee gastjes die onze motor vakkundig uit elkaar en weer in elkaar zetten, zonder ook maar een woord met elkaar te wisselen. Ze wisten exact waar de ander mee bezig was. Een van hen(de ongehuwde) wierp mij gedurende dit proces tersluikse blikken toe. Ze vonden het enorm grappig toen we probeerden mee te zingen met de Vietnamese radio en zetten vervolgens het nummer dat ons aardig lukte op repeat(ja je moet wat als je 10 uur op een plek zit te wachten tot je motor het weer doet).
Het is ook niet zo dat je een afspraak maakt en dat je vervolgens afspreekt wanneer je m weer komt halen. Nee, je blijft gewoon wachten en ondertussen komen ook andere mensen tussendoor hun scooter even laten fixen(vaak duurt dit niet zo lang als dat het bij die van ons duurde namelijk...).

Dat gezegd hebbende, terug naar Hoi An. Hier heeft Aidan dus een volledige dag doorgebracht, waarna hij uit verveling een ommetje is gaan maken en bijna onze motor niet meer terug kon vinden, en de volgende ochtend zijn we samen weer terug gegaan omdat bepaalde dingen nog niet zo werkten als wij wilden.
De twee gastjes die hier aan het werk waren, waren een groot fan van bier. Toen wij dus 's ochtends vroeg aan kwamen om onze motor te laten maken, begonnen zijn gezellig aan een biertje naast hun non-stop smoking habits.
En voor we het wisten, zaten wij, omdat we toch maar zaten te wachten, op een kleedje op de grond met een biertje in ons hand, die zij erin gedrukt hadden. Om 10 uur 's ochtends ja. Terwijl onze batterij aan het opladen was in een bak met water ja.(?) We probeerden wat te communiceren via een schrift en een woordenboek dat ik op mijn telefoon had geinstalleerd en later kwam de mechanicus schoonbroer die het een en ander in Engels wist te communiceren.

In Vietnam is het overigens heel normaal om een biertje bij je ontbijt te nemen. Of een wodka'tje.
Zo zijn een hoop mensen halverwege de dag al dronken. En zo viel een of andere dronken gek mij dan ook aan in Hue.
Hij had waarschijnlijk verloren met een of ander spel in een internetcaf'e en toen hij naar buiten liep rende hij al schreeuwend en met zijn vuisten(vuistjes, de vietnamezen zijn over het algemeen nogal klein en iel) zwaaiend op mij af om mij een dreun(tje) te verkopen.
Ik deinsde echter terug, en hij miste, en besefte vervolgens waarschijnlijk dat hij dom bezig was, waarna hij ervandoor rende.
Aidan en ik waren verbijsterd en behoorlijk geschrokken. Twee Vietnamezen kwamen achter ons aan en verontschuldigden zich voor hem. Ze boodden aan om mij mee te nemen naar het politie bureau om aangifte te doen. Ik zag daar echter niet het punt echt van in: Well, Uhm, Hello, somebody tried to hit me, but didn't.
Toch was dat voor ons een moment waardoor we nog vertrouwen in de mensheid hielden want die was op dat moment even weg.
Dit kwam niet enkel door dit voorval. We merkten op dat we in Vietnam en dan met name Hue en Danang erg vijandelijk werden benaderd. Bovendien hadden we onze motor in Hoi An voor veel te weinig geld verkocht en we waren gewoon een beetje klaar met Vietnam.

Maar goed, toen gingen we nog naar Hanoi. En zoals jullie misschien nog herinneren vonden Lisa en ik het destijds niet echt leuk in Hanoi.

De bus die we naar Hanoi namen vertrok van een station buiten de stad, en wij gingen er heen met het OV. Wij vonden uiteindelijk de juiste bus en gingen nog snel even naar de wc voordat we in een busje voor vele uren stapten.
Toen we uit de wc kwamen kwam er een hysterisch vrouwtje op ons af rennen die al schreeuwend naar een bus wees die aan het wegrijden was. Wij dus rennen achter deze bus aan, overwegend of we op een scooter erachteraan moesten, onze backpacks waren al in dit busje, wat moesten we doen?!
Toen we ons echter omdraaiden herkenden we in het busje dat achter ons stond de buschauffeur en bleek ons busje nog helemaal niet weg te zijn. Het hysterische vrouwtje keek beschaamd en boodt waarschijnlijk haar verontschuldigingen aan. We stapten alsnog wel in een rijdende bus, maar in elk geval wel in de juiste. In dit busje stapten vervolgens nog 2x het aantal mensen in als waarvoor het busje bedoeld is, maar ach. Op plek van bestemming was het blijkbaar gebruikelijk om uit de ramen van de bus te springen omdat het anders te lang duurt.

Nu echter was Hanoi, ondanks dat ik er juist heen ging met slechte herinneringen een leuke stad om onze laatste dagen door te brengen.
In het park rondom het meer waren allerlei mensen aan het sporten, dansjes aan het doen etc. Een Vietnameze jongen herkende blijkbaar aan mij dat ik kan stijldansen, en dus vroeg hij mij ten dans en danste ik in een park onder de sterrenhemel met een wildvreemde.
We wilden ook graag naar Halong Bay, echter er is nogal slecht weer geweest in Vietnam, dus onze trip werd afgelast. Dit gaf ons de gelegenheid om weer even orde op zaken te stellen en ons voor te bereiden op Indonesie en een camera te kopen!
We zijn in Hanoi ook naar het vrouwen museum geweest dat op zich redelijk interessant was.

Van Hanoi zijn we vervolgens naar Jakarta gevlogen. Onze eerste vlucht was reeds vertraagd(Hanoi-Singapore) en toen vervolgens onze vlucht vanuit Singapore naar Jakarta. Echter, blijkbaar is de tijd in Singapore net anders, en omdat we om 2 uur 's nachts vlogen riepen ze het niet om. Dus toen ik op mijn gemakje naar de wc liep, en eens even op het scherm keek, zag ik dat er last call stond bij onze vlucht. Dus ik maakte Aidan wakker, en we renden naar ons vliegtuig waar we nog net op tijd in konden stappen.

Om een uur of 3 kwamen we toen aan in Jakarta, waar we tot de eerste bus om 5 uur 's ochtends wachten. In de bus kwamen we onze eerste extreem vriendelijke Indonesier tegen. Hij vertelde ons dat het vakantie was in Indonesie op dit moment en dat daardoor Jakarta compleet verlaten is, maar dat iedereen op vakantie gaat naar Yogyakarta, ook vertelde hij ons wat feiten over Indonesie, Indonesiers, hun cultuur en de plaatsen waar we heen zouden moeten. Jakarta is een stad waar 8 miljoen mensen wonen, en normaal gesproken is er altijd file. Nu waren de straten echter verlaten.

Toen we in Jakarta in de backpackers area aankwamen werden we al vrij snel op sleeptouw genomen door een oud mannetje met 3 tanden. Hij liet ons de beschikbare hostels zien en in tegenstelling tot Vietnam, was het geen skam en liet deze meneer ons oprecht zien wat er beschikbaar was en het gaf niks als we het niet wilden. Dit mannetje zat elke dag in de straat te chillen en hielp ons bijvoorbeeld ook om een plek te vinden die de was wilden doen. Omdat het vakantie was kon dit op bijna geen enkele plek, dus boodt hij uiteindelijk aan om te gaan zoeken en dat wij het dan eind van de dag weer op konden halen. Eind van de dag konden we hem echter niet vinden, dus even dachten we dat we onze kleding hadden weggegeven aan een zwerver, maar een uur later was hij toch op de afgesproken plek(of nou ja, gewoon waar hij altijd zat).
In ons "hotel" boodden ze ons meteen Indonesische koffie aan en cake.
De meneer van ons hotel maakte ons bed op met schone lakens en maakte onze wc echt schoon. We waren hierover zo verbaasd. Vervolgens was ik verbaasd dat we hierover verbaasd waren en dat mijn standaard zo verlaagd was. In Vietnam had ik telkens last van bedbugs, maar op een gegeven moment kon het me niet eens meer schelen.

We vragen ons af of de mensen altijd zo vriendelijk zijn of dat iedereen ook in een extreem goede bui is omdat het vakantie is.
In Jakarta zijn we naar de grootste moskee van Zuid Oost Azie geweest, echter dit was niet interessant, omdat het een vrij kaal bouwwerk was en daarnaast mochten we niet langer dan tien minuten binnen zijn waar we werden rondgeleid door de eerste onvriendelijke indonesier.
In Jakarta hebben we onze eerste heerlijke nasi gorengs gegeten en gado gado. We hebben ons verder vermaakt met wat gebouwen bekijken en het bezoeken van warenhuizen. Er was een warenhuis dat een waar pretpark was. Hier hebben we 2 dagdelen doorgebracht en hebben we de eerste avond een Indonesische film gekeken die plaatsvond in Jakarta, en de volgende avond een Indiase film die ons beiden terugbracht naar India.

Vervolgens wilden we per trein naar Yogyakarta, maar alle treinen waren vol voor de komende 3 dagen. Dit komt doordat iedereen dus op vakantie gaat.
Dus toen hebben we een vlucht geboekt, die verbazend genoeg even duur was als het treinticket geweest zou zijn.

We zijn nu in Yogya, wat een fijne stad is, waar we vanmorgen een filosofisch gesprek van een uur met een Indonesier gehad hebben en zo hebben we hier wel meer interessante ervaringen.

Gisteren zijn we naar 2 paleizen geweest waar we werden rondgeleid door een local, en we waren zo qua mindset in Vietnam, dat we constant dachten dat we werden bedonderd. Echter, deze meneer liet ons gewoon alles zien van de stad, zonder dat hij er iets voor terug wilde. Gewoon omdat hij het leuk vond.

We wilden morgen per trein naar Bali gaan, echter die zijn voor de komende week vol. Toen dachten we, nou ja, dan maar een vliegticket. Vol tot maandag. Dus toen hebben we een busticket moeten kopen dat duurder is dan het vliegticket dat we hadden, maar goed, in elk geval zijn we morgen op weg naar Bali. De bus doet er normaal 17 uur over, maar door de vakantie nog langer.

Ik ben erg blij dat we hier zijn, het is heerlijk, de mensen zijn zo vriendelijk.

Nog een paar feitjes:
-Het is lastig om vegetarier te zijn in Vietnam, bijna alles bevat vlees, of is gebaseerd op vlees. Op een bepaald moment hadden we zonder vlees besteld en kregen we in plaats van zonder vlees met vlees en ook nog met levend vlees. Ja iets van rupsjes of maden?!

-Iedereen groet je hier: Hi Mister! (vrouwen groeten ze een stuk minder, maar ach).

-Op een kruispunt waar we net iets te lang stil stonden wilde een groep kinderen met ons op de foto. Dit hadden we beter niet kunnen doen want het liep uit op een waar foto festijn waar de ene na de andere groep/koppel/individu met ons op de foto wilden. We probeerden weg te gaan maar dit lukte niet meer, op een gegeven moment kon Aidan wegkomen maar ze hadden mijn arm in een soort wurggreep waardoor ik achterbleef en uiteindelijk (al lachend uiteraard) wegrende.
Hierna bleef het idee door ons hoofd spoken om hier eens wat geld mee te gaan verdienen...