Na regen komt zonneschijn

En dan weer regen. Regenseizoen h'e.
De laatste keer dat ik schreef is alweer even terug, op dit moment zit(zat, inmiddels in een internetcafe in hoi an) ik in een koffietentje en naast mij spelen twee mannen een spel dat ik niet ken, maar heel Vietnam wel. Binnen probeert aidan koude thee correct uit te spreken en na 10 keer proberen blijkt dat het niet ja da is, maar ja da. Maar dan krijgen we het wel.
We zijn onderweg van da lat naar hoi an en zijn tussendoor in een paar plaatsen gestopt. In deze plaatsen(lien son en kon tum oa voor de kenner) is het hoogst ongebruikelijk dat er blanken komen. Dit roept dan ook een hoop angst, verbazing, verbijstering, opgewondenheid en blijheid bij ze op.
Het lijkt erop alsof alle kinderen hebben afgesproken: als de westerlingen komen, dan zwaaien we en schreeuwen "hello!"

Even terug naar waar we gebleven waren: De weg van Ho chi minh naar da lat ging helaas ook niet zo soepel als we hadden verwacht. Die dag kochten we de andere bike, die een stuk comfortabeler zat.
We lieten nog wat dingetjes opknappen en op de een of andere manier wil elke Vietnamees ons laten weten wat ze van onze motor vinden. Ze komen letterlijk naar je toe en zeggen: "Good" of " NO Good". Dit hebben we behoorlijk vaak ervaren sinds we ho chi minh hebben verlaten. Als wij hun vervolgens vertellen wat wij van hun scootertje vinden, is dat raar.
De volgende dag zijn we begonnen met rijden. We hebben helaas da lat niet meteen de eerste dag gehaald, dit vooral omdat aidan ziek werd en we dus een paar dagen in een mini dorpje vastzaten.
Hoewel ik het bijzonder naar mijn zin had terwijl aidan in bed lag te ijlen, was ik blij toen we eindelijk in da lat aankwamen.
In dit dorpje kreeg ik namelijk terwijl ik over de markt liep meteen een paar volgers, die wilden zien wat ik kocht, en wat ik interessant vond. Ook waren ze bijzonder verbaasd dat ik het nog warm had en wilden ze me maar wat graag even over mijn arm of wang aaien.
Vanwege een ander misverstand, had ik opeens in plaats van twee broodjes drie zakken soep. Nou ja, ik had er toch nog twee van opgegeten dus dat scheelt.

In da lat hebben we het Crazy house weer bekeken, wat ik nog steeds een magische plek vind, en verder hebben we daar een dag besteed aan het laten herbouwen van de motor van onze motor. Ik was toen inmiddels ziek geworden, wat op zich wel geruststellend was, want dat betekende in elk geval dat aidan geen malaria of dengue had de dagen dat hij ziek was, maar griep, want dat is besmettelijk.

Nou goed, na drie dagen ziekte besloten we toch de weg maar weer op te gaan, ook al had ik nog vrij regelmatig een wc nodig. We hebben toen Buon Ma thuot bereikt, een grote stad waar we wat rondgekeken hebben en zijn na nog verder door te rijden in Lien Son terecht gekomen. De omgeving van Lien Son was prachtig, en we zijn daarna nog een keer in een soort spook stad terecht gekomen, waar absoluut niks en niemand was, behalve een open hotel.

In Lien Son hebben we een ietwat bewogen nacht gehad, eerst blaften de honden de hele avond, toen rond een uur of 4 begon de haan te kraaien en om 5 uur begon er een soort ultra energieke vrouw door de speakers van een of ander groot communistisch gebouw te schallen, die afgewisseld werd door een zo mogelijk nog energiekere man en we hadden sterk het idee dat ze ons uit bed wilden schreeuwen om mee te komen doen met ochtend gymnastiek. Aidan: "Is this happening? Am I dreaming?" Nee het was echt... Na dit bizarre energieke ochtendintermezzo begon de sirene om 6 uur. Maar verder bleek niemand hier wat om te geven en onze intens geschrokken en angstige gezichten werden door de inwoners van het dorpje alleen als grappig gezien. Blijkbaar is een sirene geen reden voor paniek.

Op onze volgende rit in de richting van Hoi an, kwamen we onderweg twee slangen tegen, waarvan we waarschijnlijk eentje hebben overreden helaas, daarnaast een enorme uil en er doemde opeens een enorme waterbuffel op een brug op. Tevens werden we achtervolgd door twee honden en honden willen ook graag midden op de weg slapen, evenals geiten overigens. Gelukkig hebben we een groot licht op onze motor.

In Kon Tum, wat op zich een grote stad is, maar waar ook nooit westerlingen zijn, vond ik een aantal western unions, waar ik dus weer in het bezit zou kunnen zijn van geld. Echter, voordat ik een western union vond die open was, dat duurde even(nee het was geen zondag), en toen ik er een had gevonden begrepen ze niet dat ik voor de western union kwam, totdat ik op het bordje western union wees. Ze leken eerst geschokt en toen gingen ze in de weer met google translate(denk ik). Ik vulde een formulier in, en zij gaven me een briefje met daarop:
Only Vietnamese Women.
Juist. alleen vietnamese vrouwen. Toen ik liet merken dat ik het niet begreep kreeg ik een nieuw briefje:
Do you want your money in Vietnamese Women?
Of ik mijn geld in vietnamese vrouwen wil? Nou liever gewoon in Vietnam Dong of Dollar, maar als het niet anders kan...
Ze leken opgelucht en ik kreeg een enorme stapel met kleine briefjes die overal vandaan gehaald moesten worden, ik denk niet dat ze gewend waren aan het uitgeven van veel geld.

Gisteren vertrokken we in de ochtend naar Hoi an, en stopte onze motor er opeens mee. Dit kwam omdat onze startplug opgebrand was, dus werden we een stuk voortgetrokken door een scootertje met een touw tot de volgende mechanicus, en bereikten we toch nog in de ochtend Hoi an.
Hoi an is nog steeds heerlijk, heerlijk eten, heerlijke sfeer, ik ben blij dat ik hier weer ben. Vandaag misschien nog naar het strand, mn haar eindelijk eens knippen en het is denk ik weer tijd om een massage te doen.

We gaan morgen of overmorgen door naar Danang of Hue, en daar zal ik dan hopelijk weer in het bezit zijn van een betaalpas die mama met veel moeite daarheen heeft gestuurd.(dankjewel!)

Ik hoop dat jullie leuke vakanties hebben, dat het nog steeds lekker warm is in Nederland en dat de zon hier ook weer eens gaat schijnen in plaats van dat eeuwige wolkendek hier.

Liefs!