Je kunt niet alles hebben

Waar zal ik eens beginnen. Voor degenen die het nog niet weten (het is allemaal vrij snel gegaan), ik heb nadat ik kort in Nederland ben geweest weer een ticket geboekt om weg te gaan. 10 dagen later zat ik in het vliegtuig, waar ik eerst 10 uur naar Bangkok ben gevlogen, toen vanaf Bangkok naar Taiwan(ja nogal ver om inderdaad) en toen van taiwan naar Ho chi minh, Vietnam. In totaal een reis van 28 uur.
Ik ben hier inderdaad al geweest, zullen jullie misschien denken, maar we( Aidan en ik) willen graag met een motor naar het Noorden cruisen.
Helaas was het kopen van een motor met goede kwaliteit en redelijk budget niet zo gemakkelijk als ik dacht. Ik dacht dat we dat wel even in een dagje zouden doen. Inmiddels zitten we nog steeds hier.
Hoewel Aidan en ik het samen erg leuk hebben, willen we wel echt extreem graag hier weg.
We hebben dan ook na heel lang zoeken een betrouwbaar iemand gevonden die voor ons een motor heeft gefixt, maar toen we die gisteren gekocht hadden en naar ons hotel terug reden, is hij kapot gegaan. Vanmorgen is our guy, die wij hebben gedoopt tot mister nice(hij heeft ons echt met superveel geholpen), gekomen en heeft ons in elk geval vast het geld terug gegeven en gaat nu kijken of hij hem nog voor de lunch kan maken zodat we alsnog vandaag weg kunnen. Wij gaan ondertussen ook nog naar een andere bike kijken, eentje die wellicht nog wel comfortabeler is.
Wat er nog meer is gebeurd is dat mijn tasje is gestolen. Dit is ook een van de redenen dat we hier heel graag weg willen, je krijgt gewoon een beetje een nare associatie met een stad als er allemaal nare dingen gebeuren.
Ik liep op de stoep, en er reden twee mannen op een scooter langs die met een mes het hengsel van mijn tasje doorsneden en deze meegristen.
Het gebeurde allemaal zo snel en Aidan en ik renden er achteraan, maar een scooter is, ondanks onze sportieve lichamen, jammer genoeg veel sneller.
Ik heb dus geen camera meer, maar goed, voor degenen die hem kenden, hij was ook wel eens aan vervanging toe, mijn oude telefoon is weg, voor degenen die die kenden, tjah, wat moest ik met twee telefoons, en verder mijn portemonnee en pasjes en wat geld. Ook niet onbelangrijk is mijn super fasionable tasje. Nou ja. Ook die was al kapot... Gelukkig ben ik goed verzekerd, maar het niet hebben van mijn bankpassen maakt dat ik me toch wel enigszins onthand voel. Gelukkig ben ik niet alleen en kan ik dus gewoon aan geld komen maar goed. Tjah, shit happens. Ik was er vrij nuchter over en ben gewoon meteen naar de politie gegaan, die niet eens op of om keken, maar ook geen woord engels spraken. Inmiddels ben ik wel een beetje klaar met de pech en hoop ik heel erg dat we gewoon weg kunnen vandaag.

Dan nu nog even wat dingen die wel leuk zijn:
-Toen we ergens in een of andere buitenwijk een motor gingen kopen lieten we onze motor bike driver even wat Vietnamese zinnen opschrijven die we aan shopowners konden laten zien, want die spraken allemaal geen engels. In een winkel hebben we via google translate gecommuniceerd op de telefoon van een dochter van iemand.
-Deze zelfde motorbike meneer bracht ons absoluut niet naar het adres waar we graag heen wilden, maar op de een of andere manier toch naar een goede plek want er waren wel allemaal motors:)
-Nadat we naar heel wat motor winkels hadden gekeken besloten we daar ook maar ergens te gaan eten(wat je je hierbij voor moet stellen is een paar stoeltjes naast de snelweg. Ook hier werd uiteraard geen engels gesproken, en aangezien we vegetarier zijn, wilden we toch even zeker weten dat we geen vlees kregen. Oplossing 1(uitgevoerd en bedacht door mij) het maken van dieren geluiden en je hoofd schudden en ondertussen NO zeggen.
Oplossing 2(uitgevoerd en bedacht door Aidan) gewoon de keuken inlopen om hier aan te wijzen wat we niet (NO) en wel (YES) wilden.
-We hadden mister nice gevonden, die eigenlijk geen motor voor ons had. Hij is namelijk een mechanicus en niet een verkoper. Hij hielp ons wel zoeken op het internet en vertelde wat we wel moesten doen en wat niet. Hij gaf ons het nummer van een vriend van hem die heel misschien nog een oude motor had staan.
Op een of andere manier is aidan dat nummer kwijt geraakt en konden we de beste man niet bereiken. Hij is toen zondag weer naar de shop van mister nice gegaan, die dicht was uiteraard, want het was zondag. Toen een meneer Aidan zag lopen, kwam hij aanrennen en zei dat hij mister nice wel zou bellen. (Mensen in die straat kennen ons inmiddels allemaal) Mister nice kwam even later op een van zijn grootste passies aangereden (een enorme chopper), en vertelde aidan dat hij de motor inmiddels in zijn winkel had, hem zou opknappen en dat we hem die dag erna konden proberen. Dat hebben we dus gisteren gedaan en dat was dus eerst heel cool. Tot die kapot ging.
-We hebben vlak voordat mijn tasje gestolen werd een heerlijke massage gehad, en ze hadden ook bedacht dat ze voor toeristen wel Westerse muziek wilden op de achtergrond. Ach wat fijn zul je denken. Echter, de westerse muziek die gespeeld werd was een CD van de Backstreetboys die op repeat stond. Heel ontspannend inderdaad.

Nou goed, zoals de titel van mijn verhaal al zegt, je kunt niet alles hebben, ik ben al hartstikke gezegend dat ik de kans krijg om nog een keer op reis te gaan, dus dan moet je ook niet zeuren als er eens wat naars gebeurt.
We maken er gewoon het beste van en ik heb gelukkig mijn paspoort nog gewoon dus dat scheelt. Ik hoop alleen heel erg dat we vandaag kunnen vertrekken en Da Lat nog kunnen bereiken.

Ik hoop dat het met jullie ook goed gaat en dat het bij jullie een beetje mooi weer is. Hier regent het 50 % van de tijd. Regenseizoen he. Maar het is nog wel warm, alleen niet zo heet als eerst. En bruin ben ik toch al, dus wie heeft die zon nog nodig.(de hele aarde volgens mij anders dan gaat al het leven hier dood maar het was meer hypothetisch gesproken.)
Nou sorry voor dit waarschijnlijk niet zo leuke reisverslag, de volgende zal ik jullie weer in geuren en kleuren meenemen naar dit verre zuid oost azie.

Liefs!