Het leed dat Rinjani heet

En ik zag weer een schildpad, wederom een supergrote en ik bleef nu ruim een kwartier op nog geen meter afstand van 'm meezwemmen.
We gingen nog een avond film kijken want op een gegeven moment ben je al dat niksen ook wel weer zat, al helemaal als je ons bent, aangezien we normaal gesproken nooit een dagje écht niks doen.
De film was een overduidelijk illegaal gedownloade versie van wolf of wallstreet en we keken met zn allen op t strand vanuit onze fatboys naar een schermpje. De film was een soort van Engels ondertiteld. Ze hadden in elk geval hun best gedaan, maar de ondertiteling was op dat het meestal wel enigszins hetzelfde klonk als wat er gezegd werd, absoluut heel anders.
We zouden de ochtend erna opgehaald worden door de mensen van de rinjani trekking. Dit gebeurde niet. Iemand anders deed zich vervolgens voor alsof hij gestuurd was door onze organisatie, dus dachten we nou prima, gaan we met hem met de boot, ze zoeken het maar uit(we hadden toch nog niet betaald). Op vasteland kwam toen toch degene bij wie we "geboekt" hadden ons ophalen.
De vierdaagse trekking bleek al snel een driedaagse, met van tevoren een nachtje in een hotel in senaru(aan de voet van de berg), waar je dan op eigen houtje de watervallen kon gaan bekijken. We werden met twee Oostenrijkers in een soort sauna-auto geplaatst, waarvan de ramen kapot waren. Godzijdank ging na een half uur de airco aan.
In senaru hadden we een prachtig uitzicht vanaf ons hotel en de briefing over de trekking die eerst 's ochtends, toen 's avonds en vervolgens de volgende ochtend zou plaatsvinden, vond niet plaats. Gelukkig waren we zelf genoeg op de hoogte om te weten dat we echt een jas nodig zouden hebben. Na een hoop gezeur, hebben we die uiteindelijk gekregen, in tegenstelling tot de rest van onze groep...
We zijn die dag naar de watervallen gelopen, wat op zich al een behoorlijke klim naar boven, beneden en weer naar boven was, maar in vergelijking met die dag erna, was dit niks, bleek later. De watervallen waren supermooi. We hadden wel één stalker, die overal met ons meeliep maar dan op 10 meter afstand. Best irritant. Maar najma had op een gegeven moment wel respect voor zijn volharding.. Ik niet.
Terug in ons hotel kwam net een groep terug van de berg die dezelfde trekking als wij al hadden gedaan. Ze waren kapot. Blaren overal, doorweekt(ofwel door regen of door zweet, ze wisten het zelf niet meer) en ze vertelden dat er redelijk wat,mensen waren afgevallen, zelfs al een iemand na een half uur.
Door deze optimistische woorden besloten wij al om acht uur naar bed te gaan, om die dag erna zo fit mogelijk te zijn. We waren doodsbang.
De volgende ochtend vertrokken we om een uur of acht. Wat zal ik er eens over zeggen. We klommen elke keer vaak een dik uur. Het was ontzettend stijl en ik moest vaak ongeveer m'n knie in m'n nek leggen om een stap te kunnen zetten. Beneden was het erg heet en na een poos waren we dan ook doorweekt. Na de eerste vier uur kwamen we ergens waar we lunch kregen. Onze gids had geen idee wie er in zijn groep zaten, noch met hoeveel we waren, maar uiteindelijk kregen we gelukkig wel allemaal wat. Het eten was erg goed.
Er gaan allemaal porters met je mee. Dit zijn mannen die op slippers of blote voeten naar boven hollen met tussen de 35-45 kg aan spullen in manden aan een bamboestok op hun nek. Wat een watjes zijn wij dan hè?!
We waren blij dat we vrij snel naar boven waren gegaan, want het begon keihard te regenen en we konden daar gelukkig schuilen. Het werd toen al vrij snel kouder. We zaten denk ik ook al op 1.3 km hoogte, na de 600m waar we begonnen.
We gingen door. Het was gelukkig weer droog geworden en na vijf minuten lopen had je het weer lekker warm. Na nog eens drie-vier uur klimmen en afzien kwamen we aan bij ons kamp voor de nacht. Hier kregen we weer te eten en een tent toegewezen. Het was een prachtig uitzicht en je kon de gili's zien waar we die dag ervoor nog heerlijk hadden gechillt.
De matjes in de tent waren van dusdanige aard dat je elk steentje kon voelen. Op zich niet heel erg, maar de hoofdpijn die ik had was niet te zuinig. Misschien hoogte ziekte, misschien vanuit al m'n nekspieren die zo verkrampt als steen waren, misschien gewoon iets anders. Het was ijskoud. Oh en er waren uiteraard geen voorzieningen. Maar dat had ook juist wel weer wat natuurlijk.
Toen we de volgende ochtend verkrampt wakker werden kwam de realisatie dat we nog twee dagen zo door moesten, terwijl we het mooiste van de trip al hadden gezien en najma op haar allstars de top, die eigenlijk voor bergschoenen al onbegaanbaar is, toch nooit zou kunnen bereiken. We besloten dan ook terug te gaan en onze driedaagse trekking om te zetten in een tweedaagse. Nadat wij dit besloten hadden gingen er nog twee mannen uit onze groep overstag, en de rest begon ernstig te twijfelen, maar besloot toch door te gaan. We namen afscheid bij het prachtige uitzicht op de vulkaan in het meer. Hierna begonnen we aan de afdaling, die zo mogelijk nog zwaarder was, met uitglijden, een soort modderrivier, en elke keer het springen op je kniegewrichten.
Gezellig hadden we het gelukkig wel. Eenieder hield voor ogen 's avonds lekker in een bed in plaats van op de grond in een tent te liggen.
Toen we bijna beneden waren begon het keihard te regenen, voor ongeveer een uur lang. Gelukkig waren we net bij een hutje aangekomen waar we toen gewacht hebben en de weg langzaam zagen veranderen in een grote modderrivier. De laatste anderhalf uur was dan ook glibberen. Maar het was gelukt en nog zonder vallen ook. We gingen even wat eten in ons vorige hotel terwijl we wachten op de bus die ons met nogal wat omwegen naar Kuta lombok zou brengen samen met twee Duitsers en nog een fransman, die we onderweg naar beneden waren tegengekomen. Na vier of vijf uur rijden waren we in kuta waar we voor één nachtje een kamer met airco namen. Wat een tegenstelling met die nacht ervoor, alhoewel ze beiden koud waren.
De dag erna werden we wakker en voelden ons alsof we 80 waren. Alles deed pijn. Opstaan, traplopen, zelfs omdraaien in bed was een opgave, ik zal nog maar niet over hurkwc's beginnen.
We besloten dan ook maar wat rustig aan te doen. 'S avonds gingen we luxe uit eten en toen nog naar een café waar volgens een bord live muziek zou moeten zijn, maar dat was die dag ervoor. De dag erna wilden we wel wat doen en huurden we ondanks onze aanhoudende spierpijn mountainbikes. We probeerden hiermee wat strandjes achter de bergen te bereiken. Dat ging wat te ver in de brandende zon. Uiteindelijk vonden we ergens een verlaten strand, wat voor een groot deel uit drijfzand bleek te bestaan, waar je tot je knie inzakte . Nou ja, je kan niet alles hebben. Die avond gingen we nog weer met de Duitsers en fransman uit eten, héérlijk lokaal eten. Daarna naar een live band, en uiteindelijk nog naar een afterparty op het strand waar we in de volle maan gingen nacht zwemmen. Topavond. De volgende ochtend gingen we met de slowboot terug naar Bali. We wilden naar denpasar, de hoofdstad van Bali omdat we een beetje klaar waren met alleen maar strand. Toen we op Bali bij onze gekke gezellige chauffeur al dik 2 uur in de file stonden terwijl hij ons koekjes voerde en meedrumde, zong en danste met de vengaboys, toybox en andere kekke bandjes, besloten we om maar ergens anders uit te stappen. En zo komt het dat we nu in sanur zitten. Wat eigenlijk heel goed uitpakt, het is hier een heerlijke mix tussen stad en strand, vanmorgen naar een museum geweest en nu strand, dus dat is chill. Gisteren ook weer een live bandje, een rockband met hanekam waar je u tegen zei. Ze spraken een soort Indonesisch Engels met een poging tot Engels accent, maar ondertussen was de zanger gewoon compleet onverstaanbaar. Morgen misschien weer door. Ik ben overigens helemaal lek geprikt door iets. O.a. vijf keer op mn tenen. Jeukt gelukkig helemaal niet. Maar zoals ik al zei, je kan niet alles hebben.
Ik ga maar weer even de zee in:)