dit keer: écht paradijs, zonder ziekte

Nadat we dus weer genoten hadden van het heerlijke ubud, besloten we, nadat we ongeveer nog acht keer van plan waren gewisseld toch eerst naar de gili eilanden te gaan.
We hebben de Balinese dans bekeken in ubud wat heel mooi was, maar op het eind werd najma een beetje geschokt omdat bij de vuurdans de man die door het vuur rent echt wel pijn moet hebben.
De volgende ochtend stonden we zes uur op om om zeven uur opgehaald te worden. Het vrouwtje van onze homestay bood hiervoor haar excuses aan omdat ze nu geen vers ontbijt voor ons kon halen, omdat ze elke ochtend pas om acht uur naar de markt ging. Ze wist uiteraard toch nog een stel banana pancakes voor ons klaar te zetten om half zeven.
Uiteindelijk kwam de bus ons veel later ophalen dan gepland. Deze bracht ons naar de veerboot en die zou ons in vier à vijf uur naar gili brengen.
We vonden het al wat vreemd, want een Iers meisje die daar niét heen ging zat op dezelfde boot. Na ruim vijf uur op een rustig bootje met heerlijk uitzicht en een extreem gewelddadige en vooral ook, luide, (waardoor je wel moést kijken)actie film(in het Arabisch ofzo met Indonesische ondertiteling), kwamen we ergens aan, maar we wisten niet waar. We moesten wel in elk geval allemaal van de boot af en al gauw werd duidelijk dat we niet op gili waren.
We moesten vervolgens wachten. We begrepen niet echt waarop, noch wie nou ons waarheen zou brengen, of waar onze tickets waren gebleven.
Na een poos gingen we toch op weg in een busje dat niet harder dan 40 kon en de bergen waar we door moesten nauwelijks aankon.
In mataram(hoofdstad van lombok) echter, stopten we weer. Dit keer om overgehaald te worden door een reis agency om ook vast open terug tickets te boeken, want die zouden op gili vier keer zo duur moeten zijn. We gingen toch een beetje aan de twijfel en de rest van ons busje kocht wel tickets. Ze waren dan ook verbaasd en ook verontwaardigd dat we toch voet bij stuk hielden. Terecht blijkt nu:)... Gelukkig! Dit was overigens niet de eerste keer die dag dat ze ons zoiets probeerden aan te smeren. Dat deden ze bij t eerste busje, bij de eerste boot, bij het tweede busje, vlak voor de boot naar gili air...

We trapten nog wel in een ander trucje. We werden gekoppeld aan twee locals, die met dezelfde boot, waarvan ik van geluk mag spreken dat ik niet heb overgegeven, en waarschijnlijk ook dat we nog leven, naar gili gingen. Zij vroeg of we met haar en dr vriendin in een huisje wilden. Erg goedkoop. Dus we dachten, ja prima. Vervolgens bleek dat we gewoon zelf een huisje moesten boeken, dus we besloten nog even verder te kijken. Een stukje verderop vonden we een prachtig huisje dat vast zat aan een restaurant met uitzicht op de zee. We vroegen ons hard af wat hier het addertje onder het gras zou zijn, of dat alles op gili gewoon écht chill is. Al snel bleek het geen addertje onder het gras, maar wel een kakkerlak achter de deur, die najma vervolgens heldhaftig naar buiten had gedirigeerd, en dat was en is nog steeds eigenlijk het enige minpunt, behalve dat het erg heet is 's nachts.

In het bijbehorende restaurant zijn we sindsdien praktisch elke dag te vinden, in elk geval voor het heerlijke ontbijt met uitzicht op zee en de rustgevende golven op de achtergrond. De bediening is niet de allerslimste, maar wel erg lief en gezellig. Ze hebben ons meer dan de helft van de keren dat we iets bestelden iets anders bezorgd. Zo werd mijn pompoensoep een soort kippen/komkommersoep, nadat ik nog een paar keer had gevraagd of ze het wel echt hadden want het leek me al onwaarschijnlijk. Het verschil tussen kippen en groente loempias is ver te zoeken en de mie goreng(die we toch echt in hún taal bestelden) veranderde in nasi goreng met stukjes eierschil. Ook de cocktails leken in de verste verte niet op wat we besteld hadden, maar ach, ze waren best lekker.
Bovendien hebben we niks te klagen, we kijken de hele dag uit over zee, zwemmen af en toe wat, snorkelen dan weer, eten of drinken wat en lezen het ene na het andere boek(of iig najma dan want ik lees vrij langzaam).

We hebben de eerste avond dat we hier waren met Anne Marijke, een collega van mij en haar vriendin gegeten en zijn naar een feestje geweest. De dag erna vooral rustig aan gedaan, maar ik was wel gaan hardlopen en dat was echt veel te heet. Ik sleepte mezelf door het mulle zand tot ik oververhit was. Nadat ik weer wat was afgekoeld zijn najma en ik een rondje eiland gaan lopen. Gezien het formaat van het eiland een eitje, gezien het klimaat van het eiland wat minder. We vonden onderweg een enorme spin en terwijl we vol afgrijzen ernaar keken, op veilige afstand, en foto's maakten, hadden we niet door dat er vlak achter ons nog een was, en nog een en nog een!
Gisteren gingen we snorkelen dus en het schijnt dat er enorme schildpadden zitten hier. En enorm zijn ze! Ik zag er een, echt een schild van ruim een meter, maar ik durfde niet te dichtbij te komen omdat we niet wisten of ze ook agressief konden zijn. Blijkbaar niet, dus als ik ze weer tegenkom zal ik wat dichterbij gaan als ik durf. 's Avonds hadden we weer met Anne Marijke en Tirza gegeten, ze hebben hier heerlijk eten, superverse vis, die ze dan lekker barbecuen.. Alleen.. Heb je ze die middag nog zelf zien zwemmen, dat is wel wat crue. Maaar jaaa.
Zaterdag gaan we een vierdaagse trekking naar de top van de rinjani doen, dus dan komt er een eind aan ons gechill. Maar nu eerst, ga ik weer even zwemmen, wie weet zie ik weer een schildpad.